Ταξιδεύουμε μαζί δυο χρόνια τώρα, μαθαίνουμε, μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, μοιραζόμαστε, θυμώνουμε, μαλώνουμε, αγκαλιαζόμαστε. Κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος σε δάκρυα μόνο μετριέται το άνοιγμά του... δάκρυα χαράς, δάκρυα λύπης. Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε όλους για τις όμορφες και τις δυσκολες στιγμές που περάσαμε ... Πρώτα απ' όλα τα ξεχωριστά παιδιά μας, τους μικρούς μας μεταξοσκώληκες που δε θα αργήσει η μέρα που θα μεταμορφωθούν σε υπέροχες πεταλούδες. Να τους πούμε να μη βιάζονται, κάθε παιδί κι άλλο κουκούλι, κάθε κουκούλι κι άλλο ρολόι... Έπειτα να ευχαριστήσουμε μέσα από την καρδιά μας τους γονείς των παιδιών μας που σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, που στέκεται ο ένας απέναντι στον άλλον, εκείνοι στάθηκαν δίπλα μας με εμπιστοσύνη και κατανόηση, με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά... Τέλος να ευχαριστήσουμε όλους τους υπέροχους συναδέλφους μας αναπληρωτές και ειδικοτήτων που συνεργάστηκαν μαζί μας, που μοιράστηκαν την τρέλα και τα όνειρά μας... Το ταξίδι μας κλείνει με έναν κύκλο, ακριβώς όπως ξεκίνησε... Να έχετε ένα όμορφο καλοκαίρι και μια ακόμη πιο όμορφη ζωή! Οι δασκάλες της τάξης Ελευθερία Καλούδη και Αναστασία Κουρτικάκη Τά στοιχειώδη
Τό φῶς γιά νά βλέπω καί ν’ ἀγαπῶ τό βρίσκω παντοῦ: Στό λίγο ψωμί, στοῦ βουνοῦ τή γυμνότητα, στό λουλούδι τῆς γλάστρας, στό νερό τῆς πηγῆς, στό γιομάτο εὐγένεια ἀεράκι πού ἔρχεται καί θωπεύει τήν κούραση τῶν χεριῶν μου, στό λίγο ἐχέμυθο φῶς τοῦ σπιτιοῦ μου τή νύχτα, στήν παρουσία τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου πού προχωρεῖ στό ἀντικρυνό πεζοδρόμιο, στό ἄξαφνο ἔγχρωμο βεγγαλικό τῆς φωνῆς ἑνός παιδιοῦ πού δέν φαίνεται. ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (2ος τόμος) ενότητα ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
0 Comments
Δε μαζευόμαστε πια στην τάξη, είναι γεγονός. Ποιος είπε όμως πως για να γίνει μάθημα χρειάζεται οπωσδήποτε μια τάξη; Την ώρα των Εικαστικών ο κύριος Γιώργος μας έβγαλε έξω για να ζωγραφίσουμε και να κατανοήσουμε πόσο διαφορετικό είναι να ζωγραφίζεις έξω ό,τι βλέπεις εκείνη τη στιγμή και με φυσικό φως απ' ότι να ζωγραφίζεις στο εργαστήριο ό, τι θυμάσαι πως είδες ή ένιωσες. Στ' αλήθεια είχε δίκιο! Γι' αυτό άλλαξε τόσο πολύ ο τρόπος που ζωγράφιζαν οι άνθρωποι όταν φτιάχτηκαν οι συνθετικές μπογιές που είχαν μεγαλύτερη αντοχή και ευκολία στη χρήση τους. Μπορούσε ένας ζωγράφος να τις πάρει μαζί με το καβαλέτο του και να μείνει έξω ζωγραφίζοντας όση ώρα ήθελε. Μας ήρθε αμέσως στο νυαλό η εικόνα του Βαν Γκογκ με στερεωμένα αναμμένα κεριά στο καπέλο του να προσπαθεί να αποτυπώσει τον έναστρο ουρανό... Η ζωγραφική στη φύση σε κάνει πιο παρατηρητικό. Θέλεις να ψάξεις για τις λεπτομέρειες σαν να κοιτάζεις τα πάντα με άλλα μάτια κάτω από έναν μεγεθυντικό φακό. Έτσι καταφέρνεις να αυτοσυγκεντρωθείς, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο. Εμείς όμως τα καταφέραμε γιατί την προηγούμενη μέρα είχαμε ακονίσει τη συγκέντρωσή μας όσο χαλαρώναμε στον κήπο, πριν μπούμε στην αίθουσα του τσαγιού. Δεν το πιστεύαμε πως υπήρχαν τόσοι θησαυροί στην αυλή του σχολείου που μας περίμεναν να τους ανακαλύψουμε! Στο διάλειμμα τρέξαμε να βρούμε τη δασκάλα μας και της ζητήσαμε "να βγει έξω για να της δείξουμε κάτι όμορφο". Εκείνη μας κοίταξε ξαφνιασμένη χωμένη πίσω από ένα βουνό από χαρτιά και εκκρεμότητες και μας είπε "Δεν μπορώ! Πνίγομαι στη δουλειά!" Καθώς φεύγαμε έτρεξε πίσω μας για να μας προλάβει και μας είπε πως θυμήθηκε κάτι που περιγράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του "Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά" και πως δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία να δει κάτι όμορφο. Η δουλειά θα έμενε εκεί να την περιμένει... «Μια μέρα, στο Βερολίνο, έλαβα ένα τηλεγράφημα: «Εύρον πρασίνην πέτραν ωραιοτάτην, ελθέ αμέσως, Ζορμπάς»… «Όμως δεν έφυγα* δεν τόλμησα πάλι. Δεν μπήκα στο τρένο, δεν ακολούθησα, τη θεικιά θηριώδη μέσα μου κραυγή, δεν έκαμα μια γενναία παράλογη πράξη. Ακολούθησα τη μετρημένη, κρύα, ανθρώπινη φωνή του λογικού. Και πήρα την πένα κι έγραψα του Ζορμπά και του ξηγούσα… Κι αυτός μου αποκρίθηκε: «Είσαι, και να με συμπαθάς, αφεντικό, καλαμαράς. Μπορούσες και συ, κακομοίρη, μια φορά στη ζωή σου να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα και δεν την είδες. Μα το Θεό, κάθουμουν κάποτε, όταν δεν είχα δουλειά, κι έλεγα με το νου μου: «Υπάρχει, δεν υπάρχει Κόλαση;» Μα χτες που έλαβα το γράμμα σου, είπα: «Σίγουρα πρέπει να υπάρχει Κόλαση για μερικούς καλαμαράδες». Νίκος Καζαντζάκης: «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» Αλήθεια, κοιτάξτε τι θα 'χανε αν δε μας ακολουθούσε!
Ότι ταξιδεύουμε εδώ και καιρό τώρα στην Ιαπωνία με τον Νίκο Καζαντζάκη, το γνωρίζετε. Καθώς το ταξίδι φτάνει στο τέλος του, δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε να παραβρεθούμε σε μια τελετή τσαγιού, ενός από τα πιο σημαντικά και χαρακτηριστικά στοιχεία της ιαπωνικής κουλτούρας.
Μπορείτε κι εσείς να πιείτε το τσάι σας μαζί μας. Ως οικοδεσπότες υποσχόμαστε πως θα σας χαρίσουμε μια μοναδική εμπειρία... αρκεί μόνο να σκύψετε για να περάσετε το χαμηλό πορτάκι της αίθουσας του τσαγιού, να έχετε αφήσει έξω τα παπούτσια σας μαζί με ό, τι σας προβληματίζει, σας κάνει να νιώθετε δυσάρεστα, να θυμώνετε ή να γκρινιάζετε. Μην ξεχάσετε να ξεπλύνετε τα χέρια σας και στο στόμα σας με νερό, από τις άσχημες πράξεις, τις σκέψεις και τα λόγια. "Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν" όπως θα λέγαμε εμείς... Είναι σημαντικό να μπείτε στην αίθουσα καθαροί, με ανοιχτό το μυαλό και την καρδιά . Κάθε τελετή τσαγιού έχει ένα θέμα. Το δικό μας ήταν τα δυο υπέροχα χρόνια που περάσαμε μαζί σαν μια μεγάλη (πολύ μεγάλη είναι η αλήθεια) οικογένεια. Καλεσμένοι μας μαζί με όλους εσάς οι αγαπημένοι μας δάσκαλοι που μας συντρόφεψαν σ' αυτό το ταξίδι: Ο κύριος Θέμης της Μουσικής , ο κύριος Γιώργος των Εικαστικών και η κυρία Ελένη των Αγγλικών, η διευθύντρια του σχολείου μας, η κυρία Χρύσα, που ήταν εκεί κάθε φορά που τη χρειαστήκαμε. Στη δική μας τοκονόμα τα λόγια που μας ενέπνευσαν ήταν εκείνα του μεγάλου μας Δασκάλου, του Sensei Νίκου Καζαντζάκη "Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας!" Πάρτε τρεις βαθιές ανάσες κι ακολουθήστε μας! Έχετε ακούσει όπερα; Εμείς όταν πρωτακούσαμε τη "Madame Butterfly" του Giacomo Puccini με ερμηνεύτρια τη Μαρία Κάλλας κρυφογελούσαμε και αναρωτιόμαστε τι ήταν αυτές οι τσιρίδες.
Μεχρι να τελειώσει η άρια όλοι είχαμε σοβαρευτεί και κάποιοι είχαμε αφεθεί να ταξιδέψουμε καβάλα στις νότες και τη μαγική φωνή της ερμηνεύριας. Όταν διαβάσαμε πια και το βιβλίο και μάθαμε όλη την ιστορία η γνώμη μας άλλαξε τελείως! Γι' άλλη μια φορά συνειδητοποιήσαμε πόσο διαφορετικά μας φαίνονται κάποια πράγματα όταν τολμάμε να τα γνωρίσουμε, να τα κατανοήσουμε, να συναισθανθούμε... Η πρόβλεψη της δασκάλας ήταν πως δύο μέρες θα ήταν αρκετές για να ασχοληθούμε με το έργο. Τη διαψεύσαμε για άλλη μια φορά! Οι προβληματισμοί μας και οι συζητήσεις μας δεν έχουν τέλος. Η χρονιά έφτασε στο τέλος της κι εμείς παρακαλάμε για λίίίγο ακόμα... Για να μας ακολουθήσετε και να μας παρακολουθήσετε, κάντε κλικ στην εικόνα!
Όλα ξεκίνησαν από την άγνωστη Ορθογραφία της ημέρας που, όπως πάντα, μας γέννησε ένα σωρό απορίες!
Ο βομβαρδισμός των ερωτήσεων οδήγησε στην ανάγνωση του άρθρου.
Ψάξαμε για απαντήσεις στα ερωτήματά μας, αναζητήσαμε άγνωστες λέξεις, φτιάξαμε οικογένειες λέξεων, κάναμε Γραμματική αλλά πάνω από όλα μοιραστήκαμε τις σκέψεις μας και συζητήσαμε για το "ήθος" των αρχαίων Ελλήνων.
Έπειτα ακούσαμε ένα ποίημα και σκεφτήκαμε έναν τίτλο γι' αυτό.
Μας άρεσε πολύ το ποίημα, μας ενέπνευσε αλλά κάποιοι από εμάς το θεώρησαν πολύ αυστηρό. "Γιατί να πρέπει να ξεχάσεις την οικογένειά σου και την αγάπη σου;" αναρωτηθήκαμε. Συζητήσαμε και συμπληρώσαμε την πρόταση με τις δικές μας σκέψεις.
Η δασκάλα μας ρώτησε αν πιστεύουμε πως το ποίημα αυτό θα ταίριαζε στον πρωταγωνιστή του άρθρου που διαβάσαμε και μας ζήτησε να αιτιολογήσουμε την απάντησή μας.
Διαβάσαμε ύστερα το ποίημα "Αν" του Ραντυαρντ Κίπλινγκ. Μας θύμισε πολύ το ποίημα του Λειβαδίτη και αναρωτηθήκαμε αν ο ένας γνώριζε τον άλλον. Μας θύμισε πολύ και τον Νίκο Καζαντζάκη. Βρήκαμε κοινά σημεία και διαφορές ανάμεσα στα ποιήματα. Σκεφτήκαμε τι θα έλεγε ο Κίπλινγκ με τον Λειβαδίτη αν μπορούσαν να συναντηθούν;
Επιλέξαμε έπειτα έναν στίχο που μας έκανε μεγαλύτερη εντυπωση και τον ζωγραφίσαμε.
Κι ύστερα απο όλα τούτα τα ποιητικά... προσγείωση στην πεζή Γραμματική! Ή μήπως όχι; η Γραμματική μπορεί να έχει ενδιαφέρον, να έχει χιούμορ και να λέει κι ένα τραγούδι!
Υποθετικός λόγος
View more presentations or Upload your own.
Ανοιχτή εργασία για το σαββατοκύριακο!
Το ταξίδι μας στον χρόνο συνεχίζεται. Ξανά στην οδό 25ης Αυγούστου 1898, μόνο που αυτή τη φορά πήγαμε ακόμη πιο πίσω στον χρόνο. Βεθήκαμε στη Rouga Maistra του 1640 με τα tablets του Info point του Δήμου Ηρακλείου στη μέση του δρόμου ακριβώς όπως οι ήρωες του βιβλίου "Ταξίδι στην Ενετική Κρήτη" της Μαίρης Μαυρογενάκη! Η αρχαιολόγος κυρία Κάλλια Νικολιδάκη πήρε τη θέση της αρχαιολόγου του βιβλίου και μας ξενάγησε σε ένα Ηράκλειο γεμάτο κρυμμένα μυστικά. Περιηγηθήκαμε στον αγαπημένο μας δρόμο για μια ακόμη φορά, μόνο που τώρα τον βλέπαμε στο tablet όπως ήταν στα χρόι των Ενετών. Ήταν μοναδική εμπειρία: το ψηλό καμπαναριό της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου δέσποζε ακόμη στην πόλη κι ο Γίγαντας Ποσειδώνας σκαρφαλωμένος στην Κρήνη Μοροζίνι σου προκαλούσε δέος. Περάσαμε την Πύλη Βολτόνε με τους τέσσσερις ορόφους και στα δεξιά μας είδαμε τις σιταποθήκες που έδωσαν στην Πλατεία το όνομα "Πλατεία Δημητριακών". Θαυμάσαμε το Δουκικό Ανάκτορο, το Παλάτι του Αρχιναυάρχου και τη Λέσχη των Ευγενών, τη Λότζια. Δίπλα στον Άγιο Τίτο είδαμε της Armeria όπου φυλάσσονταν τα όπλα. Το Φρούριο της Θάλασσας, Rocca a Mare το έλεγαν τότε, ο Κούλες όπως τον ξέρουμε σήμερα έστεκε εκεί επιβλητικός, απτόητος από τις δικές μας περιπέτειες, μάρτυρας σιωπηλός της Ιστορίας. Πόσο έχει αλλάξει αυτή η πόλη! Πόσο λίγο την γνωρίζουμε!
Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το Info Point. Προσγείωση στο παρόν αλλά και στο μέλλον που μια γεύση του μας έδωσαν οι εφαρμογές του ΙΤΕ, του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας, για το οποίο είναι περήφανη όχι μόνο η Κρήτη αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα. Δεν ήμαστε λίγοι εκείνοι που φανταστήκαμε τον ευαυτό μας στο μέλλον ερευνητή στο σπουδαίο αυτό ίδρυμα ανάμεσα σε επιστήμονες από όλα τα μέρη του κόσμου!
Οι ευγενέστατες, και οπλισμένες με μεγάλη υπομονή, υπάλληλοι η κυρία Εύα και η κυρία Δέσποινα μας ξενάγησαν στον χώρο. Η αλήθεια είναι πως με όσα είδαμε μείναμε με ανοιχτό το στόμα!
Αφού ξετυλίξαμε κι εμείς τον μίτο που οδήγησε τον Θησέας στην Αριάδνη κι εμάς σε ένα Ηράκλειο που δεν φανταζόμαστε το ρίξαμε στο τραγούδι! Ο κύριος Θέμης, ο μουσικός μας, μας έχει εφοδιάσει με ένα πολύ πλούσιο ρεπερτόριο το οποίο και ξετυλίξαμε μέχρι να έρθει το λεωφορείο. Όσοι έτυχε να περνάτε από την 25ης Αυγούστου και μας ακούσατε σίγουρα θα συμφωνείτε μαζί μας, αν όχι για το ταλέντο τότε σίγουρα για το κέφι και το ταμπεραμέντο.
Ουφ! Τι κουραστική μέρα! Και πού δεν πήγαμε!
Σήμερα κάναμε μάθημα Ιστορίας στον δρόμο... ή μάλλον στον πεζόδρομο... "Πώς γίνεται αυτό;" θα μας πείτε. Μα υπάρχει καλύτερος τρόπος να γνωρίσει κανείς την Ιστορία του Ηρακλείου παρά επισκεπτόμενος τον ιστορικότερο και έναν από τους ωραιότερους δρόμους του Ηρακλείου;
Καθημερινά περνάμε από την οδό 25ης Αυγούστου, λίγοι όμως γνωρίζουμε πως στην πραγματικότητα το όνομά της είναι "Οδός Μαρτύρων της 25ης Αυγουστου 1898" κι ακόμη λιγότεροι γνωρίζουμε την ιστορία της Μεγάλης Σφαγής και του ρόλου που διαδραμάτισε τελικά στη δημιουργία της Αυτόνομης Κρητικής Πολιτείας και στην εκλογή του πρίγκιπα Γεωργίου ως ύπατου αρμοστή της Κρήτης. Σ΄αυτή τη βόλτα κοιτάζαμε πίσω και ψηλά: πίσω για να ανακαλύψουμε το νήμα που μας συνδέει με το παρελθόν μας και ψηλά για να θαυμάσουμε τα υπέροχα κτίρια της Rouga Maistra των Βενετών αλλά και για να ονειρευτούμε πού θέλουμε να φτάσουμε εμείς και μαζί μ' εμάς κι η πόλη μας!
Κολώνες, ακροκέραμα, ανθέμια, ρόδακες, λέοντες φτερωτοί, τρίτωνες... Πόση ομορφιά αξιωθήκαμε σήμερα! Κι όμως όλα τούτα τα προσπερνούσαμε βιαστικά χωρίς να τους αφιερώσουμε λίγο από το χρόνο μας, μια πιο προσεχτική ματιά, λίγο ψάξιμο στα βιβλία ή στο διαδίκτυο!
Μια στάση στον Άγιο Τίτο, το Βεζίρ Τσαρσί που είχε δώσει το όνομά του στη Rouga Maistra. Ζωντάνεψε μπροστά στα μάτια μας ο μεγάλος αμπερντές, η μεγάλη σφαγή. Ακούσαμε τον αχό της μάχης, είδαμε τους Χριστιανούς να τρέχουν πανικόβλητοι για να ξεφύγουν από τον όχλο των Τούρκων, τον τουρκικό στρατό άπραγο να κοιτάζει να σφάζονται τα γυναικόπαιδα κι ανάμεσά τους οι δεκαοχτώ Σκωτσέζοι, της αγγλικής φρουράς που έδωσαν το όνομά τους στην Πλατεία 18 Άγγλων εκεί που ο σπουδαίος δρόμος συναντά τη θάλασσα.
Λέμε συχνά πως κάποιος πεθαίνει όταν δεν υπάρχει πια κανείς για να τον θυμάται. Κι εμείς σήμερα τα θυμηθήκαμε όλα και για μνημόσυνο τραγουδήσαμε το αγαπημένο ριζίτικο του Ελευθέριου Βενιζέλου στους "υπέρ πατρίδος σφαγιασθέντων Χριστιανών" δίπλα στο σεμνό μνημείο που κανείς δεν είχε προσέξει πριν. Κάθε φορά που θα περνάμε πια από εκεί, θα στεκόμαστε για μια στιγμή, όσο χρειάζεται για να μην τους εγκαταλείψουμε στη λήθη.
Στη Λότζια...
Στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου...
Ήταν ένα μοναδικό μάθημα! Κι εκεί που λέγαμε πως πάει, τέλειωσαν οι εκπλήξεις να που μας περίμενε άλλη μία! Το γνωρίζαμε βέβαια πως θα επισκεπτόματε κι ένα από τα σημερινά στολίδια του τόπου μας, τη Βικελαία Βιβλιοθήκη. Όταν συζητούσαμε για την ιστορία της ο Γιάννης ρώτησε "αν ανήκει στο Top 10 των Βιβλιοθηκών της Ελλάδας". Σήμερα ομόφωνα αποφασίσαμε πως είναι βέβαιο!
Αν και γνωρίζαμε ότι θα επισκεπτόμαστε τη Βικελαία Βιβλιοθήκη, οι δασκάλες μας τηρούσαν σιγήν ιχθύος κάθε φορά που τις ρωτούσαμε τι θα κάναμε εκεί. Φανταζόμαστε βέβαια ότι θα ήταν μια δράση με θέμα τα βιβλία. Αυτή ακριβώς όμως ήταν η έκπληξη και η ανατροπή: δεν ασχοληθήκαμε με τα βιβλία αλλά με τη ζωγραφική! Η κυρία Κατερίνα μας μίλησε για τους ρεαλιστές και τους υπερεαλιστές ζωγραφους και μας σύστησε τον Rene Magritte. Μας μίλησε για τη ζωή του, για τον τρόπο που αντιμετώπιζε τις δυσκολίες της ζωής, μας θύμισε σε πολλά την Frida Kahlo, την αγαπημένη μας ζωγράφο μόνο που εκείνη θύμωνε όταν την αποκαλούσαν σουρελίστρια κι έλεγε πως "δε ζωγράφιζε τα όνειρά της αλλά τη δική της πραγματικότητα". Κι εκείνη όμως, όπως ο Magritte, δεν το έβαλε ποτέ κάτω και με όπλο της την τέχνη και το χιούμορ, προχώρησε στη ζωή με θάρρος. Κι οι δυο πήραν θέση απέναντι στους Ναζί χρησιμοποιώντας τη ζωγραφική τους. Εμείς πάντως τον λατρέψαμε και θέλουμε να μάθουμε περισσότερα γι αυτόν. Οι δασκάλες μας δεσμεύτηκαν, όχι που θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά... Εμπνευστήκαμε από τη ζωή του, τα έργα του και ζωγραφίσαμε τα όνειρά μας. Η δράση του Δικτύου Ελληνικών Βιβλιοθηκών μας άρεσε πολύ, όπως πάντα. Αν θέλετε κι εσείς να συμμετέχετε, μπορείτε να ενημερωθείτε πατώντας το κουμπί.
Κι επειδή δεν είναι τα κτίρια μόνο αλλά κυρίως οι άνθρωποι που τους δίνουν ζωή, δε θα μπορούσαμε να μην πούμε κάτι για την κυρία Κατερίνα Φραγκάκη που μας έδειξε πόσο όμορφοι γίνονται οι άνθρωποι όταν αγαπούν αυτό που κάνουν και το πάθος τους γι' αυτό καθρεφτίζεται στα μάτια τους. Χάρη στο κέφι της και τη δουλειά της η Βικελαία δεν είναι για εμάς ένα άδειο κέλυφος αλλά μια Βιβλιοθήκη με ψυχή! Κι επειδή εδώ και λίγο καιρό περνάμε τη φάση χαϊκού, της γράψαμε και δυο για να την ευχαριστήσουμε!
Έτοιμοι να συμπληρώσετε το φύλλο αξιολόγησης;
Οδός Μαρτύρων 25ης Αυγούστου 1898 by Eleftheria K on Scribd
Για να ζωγραφίσετε την Οδό 25ης Αυγούστου μπορείτε να παρατηρήσετε μια παλιά φωτογραφία και ένα έργο του Τζόρτζιο ντε Κίρικο, όπως κάναμε κι εμείς στην τάξη.
Αν δυσκολεύεστε ακόμη με το φυλλάδιο, μάλλον σας χρειάζεται λίγο διάβασμα... Πατήστε πάνω στις εικόνες και διαβάστε τα άρθρα.
Μετά από όλα αυτά δε φανταζόμαστε να αναρωτιέστε ποιο θα είναι το θέμα της "ανοιχτής εργασίας" του Σαββατοκύριακου!
Επισκεφθήκαμε σήμερα το Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής του Δήμου Ηρακλείου στην Αλικαρνασσό. Ήταν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εμπειρία. Είχαμε κάνει βέβαια το σχετικό μάθημα στο σχολείο αλλά είναι τελείως διαφορετικό να βιώνει κανείς το μάθημα και να μαθαίνει παίζοντας.
Πρώτα ο κύριος Κουρουπάκης μας ενημέρωσε και μας έδειξε κάποια πράγματα θεωρητικά. Σε μια μεριά υπήρχε ένα αναπηρικό αμαξίδιο με ένα κράνος επάνω του. Όλοι καταλάβαμε πως ο άνθρωπος που είναι ίσως καθηλωμένος σ΄ αυτό θα μπορούσε να είναι όρθιος, να περπατά, να χορεύει αν δεν είχε αμελήσει να φορέσει το κράνος του πριν ανέβει στο μηχανάκι.
Υπήρχε ακόμη ένας εξομοιωτής πρόσκρουσης. Η κυρία Αναστασία και η κυρία Ελευθερία που δοκίμασαν την εμπειρία να τρακάρουν με ταχύτητα 5χλμ την ώρα φάνηκαν συγκλονισμένες και δήλωσαν πως είναι μια πολύ δυσάρεστη και τρομακτική αίσθηση. Φανταστείτε πώς θα είναι με μεγαλύτερη ταχύτητα και χωρίς να φορά κανείς ζώνη!
Στη συνέχεια μάθαμε να κινούμαστε στο δρόμο ως πεζοί, ως ποδηλάτες αλλά και ως οδηγοί. Αναγνωρίσαμε τα σήματα, και επιλέξαμε τις σωστές κινήσεις.
Κάναμε διάλειμμα...
Και οδηγήσαμε ποδήλατα!
Στο τέλος κάναμε, όπως πάντα, την αυτοαξιολόγησή μας αλλά και την αξιολόγηση του προγράμματος. Η συντριπτική πλειοψηφία έδειξε 10 δάχτυλα. Πολλοί βέβαια ήθελαν να δείξουν 20 αλλά μόλις το άκουσαν οι δασκάλες μας ανατρίχιασαν και μας είπαν να μην τολμήσουμε να βγάλουμε τις κάλτσες μας!
Όταν επιστρέψαμε στο σχολείο διασκευάσαμε το αγαπημένο μας τραγούδι του Μίκη Θεοοδωράκη που μας είχε κολλήσει από το πρωί και δέν έλεγε να μας ξεκολλήσει! Οι στίχοι είναι δικοί μας και το αφιερώνουμε στους γονείς που κρατούν στα χέρια τους την ασφάλεια των παιδιών τους και στους ανθρώπους του Πάρκου Κυκλοφοριακής Αγωγής του Δήμου Ηρακλείου για να τους ευχαριστήσουμε για την υπέροχη εμπειρία που μας χάρισαν με την υπομονή και την ευγένειά τους. Είναι σίγουρα μια επίσκεψη που την προτείνουμε σε όλους!
Εμπρός λοιπόν! Πάμε όλοι μαζί!
Μιλάμε συχνά στην τάξη για τα στερεότυπα. Λέμε πως είναι οι σκέψεις μας, οι εκτιμήσεις μας, οι ιστορίες που φτιάχνουμε για ανθρώπους, ιδέες ή πράγματα πριν καν τα γνωρίσουμε.
Πού έχουν τις ρίζες τους τα στερεότυπα; Μα σε όσα ακούμε γύρω μας, σε μια κακή ή καλή εμπειρία που μας οδήγησε στο να σχηματίσουμε μια εικόνα, σε μια ανάμνηση δική μας ή κάποιου άλλου. Τα στερεότυπα, όταν δεν προσπαθούμε να καταλάβουμε από πού προέρχονται και δεν τα κρίνουμε, παγώνουν και μοιάζουν κάπως έτσι! Θυμάστε την "εποχή των παγετώνων";
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε στερεότυπα, που μας παγιδεύουν και μας κάνουν να γενικεύουμε. Για παράδειγμα αν κάποιος σκύλος με κυνήγησε όταν ήμουν μικρός, θεωρώ όλους τους σκύλους άγριους και τους φοβάμαι ακόμη και τώρα που μεγάλωσα. Υπάρχουν καλά και κακά στερεότυπα; Εσείς τι λέτε;
Σήμερα λοιπόν ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα ακόμη στερεότυπο που πολύ μας προβλημάτισε! Πάρτε χαρτί και μολύβι για να σημειώνετε. Μην βιάζεστε! Σας περιμένουμε... Αρχικά η δασκάλα μας ρώτησε τι μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε τη λέξη Κρήτη. Σκεφτείτε κι εσείς! Για να δούμε! Μην κρυφοκοιτάζετε!
Ύστερα είδαμε μια εικόνα κι έπρεπε να την περιγράψουμε όσο καλύτερα γινόταν.
Όλοι είπαμε πως ο άνδρας της φωτογραφίας είναι Κρητικός κι ας μην κρατάει λύρα. Η δασκάλα μας ρώτησε πού το καταλάβαμε και απαντήσαμε πως μας βοήθησαν τα ρούχα, το μαύρο πουκάμισο, το μαντίλι, τα γένια και το αυστηρό ύφος.
Στη συνέχεια είδαμε ένα βίντεο και είπαμε πώς μας έκανε να νιώσουμε.
Μας γεννήθηκαν απορίες.
Έπειτα χωριστήκαμε σε ομάδες και πήραμε από ένα άρθρο για να το διαβάσουμε και να το συζητήσουμε μεταξύ μας.
Μετά παρουσιάσαμε τα άρθρα μας και στους συμμαθητές μας.
Η αλήθεια είναι πως ξαφνιαστήκαμε! Τα επιφωνήματα έδιναν κι έπαιρναν και η συζήτηση άναψε!
Στο τέλος των παρουσιάσεων το σχεδιάγραμμα ήταν κάπως έτσι...
Ποια είναι η Κρήτη τελικά; Αυτή που πρώτη μας ήρθε στο μυαλό ή η Κρήτη της βεντέτας, της οπλοκατοχής, των ζωοκλοπών, της αρχαιοκαπηλείας, της πρωτιάς στους ανήλικους πότες, των περιβαλλοντικών εγκλημάτων; Η αλήθεια είναι πως στην αρχή νιώσαμε πολύ άβολα και ψάχναμε να βρούμε τι φταίει. "'Ίσως φταίει η σύγχρονη ζωή και η τεχνολογία" έλεγε ο ένας. "Ίσως οι παλιοί άνθρωποι ήταν πιο αγνοί" έλεγε ο άλλος. "Μπορεί να φταίνε τα λεφτά" έλεγε ένας τρίτος "ή η κρίση" συμπλήρωνε ένας τέταρτος.
Μετά από πολλή κουβέντα και αφού πολλά επιχειρήματα έπεσαν στα θρανία καταλήξαμε πως η Κρήτη είναι όλα, και τα θετικά και τα αρνητικά κι όποιος βλέπει μόνο τη μια πλευρά της δε βλέπει όλη την εικόνα. Σκεφτήκαμε τι θέλουμε να κρατήσουμε από την παλιά "Κρήτη", τι θέλουμε να κρατήσουμε, να πετάξουμε ή να αλλάξουμε από τη σύγχρονη. Ως ενεργοί πολίτες του αύριο θα πρέπει να προσπαθήσουμε να φωτίσουμε και να ενισχύουμε τη θετική πλευρά του τόπου μας και να περιορίσουμε όσο γίνεται την αρνητική. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει αν κλείνουμε τα μάτια σε ό,τι δε μας αρέσει. Καταλήξαμε πως ο μόνος τρόπος για να το πετύχουμε είναι η σωστή παιδεία: αυτή που δίνεται στο σπίτι από την οικογένεια, αυτή που δίνεται στο σχολείο από τους δασκάλους μας αλλά κυρίως αυτή που ο καθένας από εμάς πετυχαίνει από μόνος του όταν διαβάζει, εημερώνεται και προσπαθεί να κάνει το καλύτερο για τον τόπο του και τον εαυτό του. Άλλωστε η Κρήτη είναι και το Ινστιτούτο Έρευνας και Τεχνολογίας (ΙΤΕ) , το Πανεπιστήμιο Κρήτης, η ζωντανή μουσική σκηνή, ο σεβασμός στην παράδοση, τα φεστιβάλ πολιτισμού, τα μνημεία, τα μουσεία της κι ένα σωρό άλλα! Ένα γράμμα μας περίμενε σήμερα. Σε έναν όμορφο ροζ φάκελο. "Για τη Δ' Τάξη" έγραφε απ' έξω. Μας το έστειλαν λέει από ένα Δίκτυο Τέχνης και Δράσης "Οι άνθρωποι με τα μπαλόνια" . Μπα, εμείς το μόνο δίκτυο που ξέρουμε είναι το διαδίκτυο... Τα μπαλόνια όμως μας κίνησαν το ενδιαφέρον! Τον ανοίξαμε γρήγορα γρήγορα και διαβάσαμε το γράμμα που ταξίδεψε μέσα του. Δεν τα καταλάβαμε όλα με την πρώτη. Οι δασκάλες μας το ξαναδιάβασαν και μας εξήγησαν όσα δεν είχαμε καταλάβει. Ουπς! Το είχαμε ξεχάσει αυτό! Είχε περάσει βλέπετε τόσος καιρός από τη συμμετοχή μας στη δράση "Μια ζωγραφιά για τον Κορυδαλλό" . Αναρωτιέστε πώς νιώσαμε; Χμ, αν γνωρίζετε το ποίημα "Πρωινό άστρο"* που έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος για την κόρη του, τότε ξέρετε πως νιώσαμε. Οι δασκάλες μας είπαν πως αυτό που κάναμε εμείς για τους ανθρώπους αυτούς ήταν σαν να βρίσκονταν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο κι εμείς να τους ανοίξαμε ένα παράθυρο. Δεν μπορούν ακόμη να το ανοίξουν και να βγουν έξω αλλά μπορούν να δουν τον κόσμο, να θυμηθούν τα χρώματα, να νιώσουν ξανά την ελπίδα να ανθίζει μέσα τους και τη δύναμη να κάνουν μια καινούρια αρχή. Τους ευχαριστούμε και τους ευχόμαστε να έχουν δύναμη και κουράγιο μέχρι να βρουν ξανά τον δρόμο τους... * Πρωϊνὸ ἄστροΚοριτσάκι μου, θέλω νὰ σοῦ φέρω τὰ φαναράκια τῶν κρίνων νὰ σοῦ φέγγουν στὸν ὕπνο σου.Κοιμήσου κοριτσάκι. Εἶναι μακρὺς ὁ δρόμος. Πρέπει νὰ μεγαλώσεις. Εἶναι μακρὺς μακρὺς μακρὺς ὁ δρόμος. Τὸ παιδί μου κοιμήθηκε κι ἐγὼ τραγουδάω... Δύσκολα εἶναι, κοριτσάκι, στὴν ἀρχή. Τί νὰ πεῖς, δὲν ξέρεις. Δύσκολα εἶναι στὴν ἀρχή. Γιατὶ δὲν εἶναι, κοριτσάκι, νὰ μάθεις μόνο ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι, ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει. Εἶναι νὰ γίνεις ὅ,τι ζητάει ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου, εἶναι νὰ φτιάχνεις, κοριτσάκι, τὴν εὐτυχία τοῦ κόσμου. Ἄλλη χαρὰ δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις. Νὰ τὸ θυμᾶσαι, κοριτσάκι. |
Οι δράσεις της ΤετάρτηςΝα ΄μαστε πάλι εδώ! Με την ίδια όρεξη και το ίδιο κέφι να μάθουμε παίζοντας και να παίξουμε μαθαίνοντας! Archives
June 2018
Categories |
Γραμματομαζώματα... αριθμοσκορπίσματα