Νίκος Καζαντζάκης"Ο Αύγουστος ήταν για μένα, όταν ήμουν παιδί, κι είναι ακόμα, ο πιο αγαπημένος μου μήνας· αυτός φέρνει, μαθές*, τα σταφύλια και τα σύκα, τα πεπόνια, τα καρπούζια· τον ονομάτισα Άγιον Αύγουστο· αυτός ο προστάτης μου, έλεγα, σε αυτόν θα κάνω την προσευκή μου· όταν θέλω τίποτα, από αυτόν θα το ζητώ, κι αυτός θα το ζητήσει από το Θεό, κι ο Θεός θα μου το δώσει. Και μια φορά πήρα νερομπογιές και τον ζωγράφισα: Έμοιαζε πολύ του παππού μου του χωριάτη· τα ίδια κόκκινα μάγουλα, το ίδιο φαρδύ χαμόγελο, μα ήταν ξυπόλυτος μέσα σ' ένα πατητήρι και πατούσε σταφύλια, και τα πόδια του ως τα γόνατα κι ως πάνω στα μεριά τα 'χα ζωγραφίσει κόκκινα από το μούστο· κι είχα στεφανώσει το κεφάλι του με κληματόφυλλα. Όμως κάτι του 'λείπε· μα τι; Τον κοίταξα καλά καλά και του 'βαλα δυο κέρατα στο κεφάλι, ανάμεσα στα κληματόφυλλα, γιατί το μαντίλι που φορούσε ο παππούς μου έκανε δεξά και ζερβά δυο μεγάλους κόμπους σαν κέρατα. Από τη στιγμή που τον ζωγράφισα και στερέωσα το πρόσωπο του, στερεώθηκε και μέσα μου η εμπιστοσύνη μου σε αυτόν, και κάθε χρόνο τον περίμενα να 'ρθει, να τρυγήσει τ' αμπέλια της Κρήτης, να πατήσει τα σταφύλια και να κάμει το θάμα του, να βγάλει από τα σταφύλια κρασί. Γιατί, θυμούμαι, το μυστήριο τούτο με τυράννησε πολύ —πώς μπορεί να γίνει το σταφύλι κρασί· μονάχα ο Αγιος Αύγουστος μπορούσε να κάμει ένα τέτοιο θάμα· κι έλεγα: Αχ, να τύχαινε να τον συναπαντήσω μια μέρα στο αμπέλι που είχαμε απόξω από το Μεγάλο Κάστρο και να τον ρωτήσω να μου πει το μυστικό. Τι 'ναι το θάμα τούτο δεν καταλάβαινα. Η αγουρίδα γίνεται σταφύλι, το σταφύλι γίνεται κρασί, το κρασί το πίνουν οι ανθρώποι και μεθούνε· γιατί μεθούνε; Όλα αυτά μου φαίνουνταν μυστήρια φοβερά, και μια φορά που ρώτησα τον πατέρα μου, αυτός μάζεψε τα φρύδια: «Μη φυτρώνεις εκεί που δε σε σπέρνουν!», μου αποκρίθηκε. Τον Αύγουστο ξάπλωναν και στους οψιγιάδες* τα σταφύλια, να τα ξεράνει ο ήλιος να γίνουν σταφίδα. Μια χρονιά είχαμε πάει στο αμπέλι μας και μέναμε στο εξοχικό μας σπιτάκι· ο αγέρας μύριζε, η γης καίγουνταν, τα τζιτζίκια καίγουνταν κι αυτά, σα να κάθουνταν απάνω σε κάρβουνα αναμμένα." * μαθές: βέβαια * στους οψιγιάδες (ο οψιγιάς): στα χωράφια δίπλα στα αμπέλια. Μετά από ειδικό καθάρισμα άπλωναν σ' αυτά και ξέραιναν τις σταφίδες Σκεφτείτε πως όσο ο καθένας από εμάς είναι διαφορετικός άλλο τόσο είναι διαφορετική η ματιά του απέναντι στα ίδια πράγματα. Δείτε εδώ την ανθισμένη αμυγδαλιά, το σύμβολο της Άνοιξης από τον Ολλανδό ζωγράφο Vincent van Gogh και πατήστε στην εικόνα για να ακούσετε την "Άνοιξη" του Antonio Vivaldi. Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί πώς "είδε" τους μήνες ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης. Τι είναι η Άνοιξη για έναν ποιητή; Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη όταν την είδα να έρχεται από μακριά: μισή γυναίκα, μισή όνειρο. Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω στεφανωμένη με άνθη κερασιάς. Τότε κατάλαβα τι δύναμη έχουν τα ποιήματα. Από τη συλλογή «Τέλος του προγράμματος», 1997 –συγκεντρωτική έκδοση «Χρίστος Λάσκαρης – Ποιήματα», εκδ. Γαβριηλίδης, 2004 Γιατί φαντάζεστε πως ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης είπε πως "την Άνοιξη, να δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις"; Και τι σας λένε οι στίχοι του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη:"Κύριε, όλα από σένα ξεκινούν. Κι όλα σε σένα θα ‘ρθουν να τελειώσουν. Κι η άνοιξη δεν είναι παρά η νοσταλγία σου για κείνες τις λίγες ώρες που έζησες στη γη". Σκεφτείτε τώρα και συζητήστε στην τάξη πώς θα έβλεπε την Άνοιξη ένας αστρονόμος ή ένας κηπουρός; Ένας μετεωρολόγος ή ένας γιατρός; Ένας μανάβης ή ένας ναυτικός; Εσάς ποιος είναι ο αγαπημένος σας μήνας και γιατί; Γράψτε γι' αυτόν σε μια κόλλα χαρτί και περιγράψτε πώς θα τον ζωγραφίζατε, αν ήσαστε ζωγράφοι. Φροντίστε η περιγραφή σας να έχει όσο γίνεται περισσότερες λεπτομέρειες ώστε, αν διαβάσει το κείμενό σας ο διπλανός σας να μπορέσει να ζωγραφίσει τον αγαπημένο σας μήνα.
0 Comments
Με αφορμή το project μας για τον Νίκο Καζαντζάκη, γνωρίσαμε μια σπουδαία Μεξικανή ζωγράφο, τη (Φρίντα Κάλο) Frida Kahlo. Μοιάζει παράξενο αφού αυτοί οι δυο δεν φαίνεται να συναντήθηκαν ποτέ. Κι όμως έζησαν την ίδια περίπου περίοδο και είχαν αρκετά κοινά μεταξύ τους. Ποιος ξέρει ίσως κάποτε κάποιος από τους δυο να γνώρισε τον άλλο μέσα από τα έργα του...
Η Frida Kahlo ήταν μια ιδιαίτερη ζωγράφος με μια πολύ ενδιαφέρουσα ζωή. Ακολουθήστε μας, αν θέλετε να μάθετε περισσότερα γι' αυτήν. H Frida ζωγράφιζε πολύ συχνά τον εαυτό της, έκανε δηλαδή την αυτοπροσωπογραφία της. Αναρωτιέστε γιατί; Συζητήστε πρώτα για τις υποθέσεις σας και ύστερα δείτε ένα βίντεο με φωτογραφίες της ζωγράφου και αυτοπροσωπογραφίες της. Εσείς έχετε δοκιμάσει ποτέ να φτιάξετε την αυτοπροσωπογραφία σας; Σας φαίνεται εύκολο; Τι θα λέγατε να το δοκιμάσετε;
Το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε η Φρίντα, το "Γαλάζιο σπίτι" εκείνο που ζωγράφισε στον πίνακά της "Οι παππούδες μου, οι γονείς μου κι εγώ" υπάρχει ακόμη και είναι μουσείο. Αν πάτε στο Μεξικό μπορείτε να το επισκεφθείτε. Προς το παρόν μπορείτε να περιηγηθείτε εικονικά σ' αυτό πατώντας το κουμπί.
Μπορείτε ακόμη να παίξετε με τα παιχνίδια του Μουσείου για τα παιδιά. Κλικ! Η Φρίντα Κάλο, δεν ήταν μόνο σπουδαία ζωγράφος. Ήταν και μια δυναμική γυναίκα, ένας γενναίος άνθρωπος που δεν άφησε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε να της κόψουν τα φτερά. Ήταν για κάποιους παράξενη, διαφορετική, αλλά δεν έκρυβε ποτέ τη διαφορετικότητά της. Δεν ντρεπόταν γι' αυτήν. Αντίθετα ένιωθε πως είναι όμορφο και σημαντικό να είσαι ο εαυτός σου! Δείτε ένα υπέροχο comic εμπνευσμένο από εκείνη για μια μικρή της φίλη αλλά και για όλους εμάς που δεν τολμούμε να είμαστε διαφορετικοί από φόβο για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι για εμάς! Να θυμάστε πως οι άλλοι οφείλουν να σέβονται τη διαφορετικότητά μας όπως κι εμείς οφείλουμε να σεβόμαστε τη δική τους! Αρκετή υπομονή κάνατε! Μη σας παιδεύουμε άλλο! Σκεφτείτε τις απαντήσεις σας στην ερώτηση "Γιατί η Φρίντα ζωγράφιζε πολύ συχνά τον εαυτό της;" Και δείτε τη δική της απάντηση: Αποστολή: Με τη βοήθεια του λεξικού βρείτε την οικογένεια λέξεων του "προσώπου". Παρατηρήστε την ορθογραφία τους και γράψτε τις λέξεις και τη σημασία τους στο Ευρετήριό σας. Παρατηρήστε προσεχτικά για ένα λεπτό το γραφείο του Νίκου Καζαντζάκη και της Φρίντα Κάλο. Έπειτα κλείστε τα μάτια και σημειώστε όσα περισσότερα αντικείμενα θυμάστε που υπάρχουν πάνω ή γύρω από τα γραφείο του καθενός. Πώς τα πήγατε; Σκεφτείτε τώρα ποια κοινά στοιχεία υπάρχουν στη ζωή του Νίκου Καζαντζάκη και της Φρίντα Κάλο; Ετοιμαστείτε για την επόμενη αποστολή!
Έτοιμοι για την επόεμνη αποστολή; Φτιάξτε τις ομάδες σας και πάρτε τις κάρτες σας!
Ο Νίκος Καζαντζάκης και η Φρίντα Κάλο αγαπούσαν πολύ τα ταξίδια. Εκείνη δεν μπόρεσε να κάνει όσα θα ήθελε εξαιτίας των προβλημάτων της υγείας της. Για τον Καζαντζάκη όμως "τα ταξίδια και τα ονείρατα στάθηκαν οι πιο μεγάλοι ευεργέτες". Μάλιστα ο συγγραφέας έστελνε στην οικογένεια και στους φίλους του καρτ ποστάλ από όποιον τόπο είχε βρεθεί. Ανοίξτε τον παγκόσμιο χάρτη και βρείτε τα μέρη όπου ταξίδεψαν. Υπάρχουν κάποια από αυτά που να τα επισκέφτηκαν και οι δυο; Έπειτα επιλέξτε έναν τόπο που θα σας άρεσε να ταξιδέψετε, φτιάξτε μια καρτ ποστάλ και γράψτε σε όποιον επιθυμείτε τις εντυπώσεις σας από το ταξίδι σας. Θέλετε να ζωγραφίσετε τη Φρίντα Κάλο αλλά δεν ξέρετε πώς να αρχίσετε; Δείτε την εικόνα και δοκιμάστε μόνοι σας. Σήμερα φτιάξαμε χαρταετούς, παίξαμε, χορέψαμε, γελάσαμε! Ουφ! Τι κουραστική μέρα! Περάσαμε τέλεια σήμερα! Είχε έναν υπέροχο ήλιο, το Μουσείο ήταν υπέροχο, γελάσαμε παίξαμε, λύσαμε γρίφους, μάθαμε καινούρια πράγματα! Και φυσικά δεν παραλείψαμε να μελετήσουμε και τα γλυπτά που υπάρχουν έξω από το Μουσείο. Μάλιστα για το ένα δεν είχαμε αρκετά στοιχεία κι έτσι κάναμε έρευνα επί τόπου και ανακαλύψαμε πως ήταν η "Οδύσσεια" του Τζομαπανάκη εμπνευσμένη από το έργο του Νίκου Καζαντζάκη. Πήραμε μαζί και το βιβλιοφάγο δρακάκι και ξετρελάθηκε! Αφήστε που είναι και λάτρης του συγγραφέα. Έχει φάει σχεδόν όλα τα βιβλία του μαζί με τις μεταφράσεις! Το φαντάζεστε; Νίκου Καζαντζάκη, Αναφορά στον ΓκρέκοΟ Νίκος Καζαντζάκης προσπαθούσε να συναταιριάξει τους τόσο διαφορετικούς προγόνους, μέσα του, τη φωτιά και το χώμα όπως έλεγε. Μια ζωγράφος πάλι από το μακρινό Μεξικό, που έζησε την ίδια περίπου περίοδο με τον Νίκο Καζαντζάκη (1907-1954), ζωγράφιζε το δικό της γενεαλογικό δέντρο. Παρατηρήσαμε προσεχτικά τον πίνακά της "Οι παππούδες μου, οι γονείς μου κι εγώ" και μοιραστήκαμε τις σκέψεις μας. Τις γράψαμε στον πίνακα και τις συζητήσαμε. Μπορείτε κι εσείς να παρατηρήσετε για πέντε λεπτά τον πίνακα και να καταγράψετε τις σκέψεις σας, τις υποθέσεις σας, τα συναισθήματά σας, τις απορίες σας... Ύστερα φτιάξαμε τα δικά μας γενεαλογικά δέντρα, μέχρι τους παππούδες βέβαια γιατί οι ρίζες είναι πολύ βαθιές και θα μας ήταν δύσκολο να βρούμε τόσα στοιχεία σε τόσο λίγο χρόνο! Έπειτα μας αποκαλύφθηκαν όλα τα γοητευτικά μυστικά του πίνακα! Ο πίνακας αυτός, που η ζωγράφος είχε φτιάξει το 1936, βρίσκεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Παρά το γεγονός πως η Φρίντα Κάλο φορούσε πάντα πολύχρωμες παραδοσιακές φορεσιές της πατρίδας της του Μεξικό, σ' αυτόν τον πίνακα ήθελε να φωτίσει περισσότερο την Γερμανοεβραϊκή καταγωγή της από την πλευρά του πατέρα της. Στα δεξιά βρίσκεται η οικογένεια του πατέρα της που συμβολίζεται με τη θάλασσα και στα αριστερά η οικογένεια της μητέρας της που συμβολίζεται από τη χαρακτηριστική φύση του Μεξικό. Η ζωγράφος έφτιαξε τον εαυτό της ως έμβρυο στην κοιλιά της μητέρας της αλλά και ως παιδί στο σπίτι που μεγάλωσε. Η Κάλο μιλούσε πολύ καλά τη γερμανική γλώσσα και ανησυχούσε πολύ με όσα διάβαζε στις εφημερίδες σχετικά με την άνοδο του ναζισμού αλλά και τα σύννεφα του πολέμου που μαζεύονταν πάνω από τη γηραιά Ευρώπη. Έφτιαξε τον πίνακα λίγο καιρό αφού ο Αδόλφος Χίτλερ είχε ψηφίσει έναν νόμο σύμφωνα με τον οποίο απαγορευόταν ο γάμος ανάμεσα σε άτομα διαφορετικής φυλής. Με τον πίνακα αυτό η Κάλο έδειξε την αντίδρασή της και δήλωσε πόσο περήφανη ήταν για το αίμα των διαφορετικών προγόνων της. (πηγή: www.moma.org) Συμφωνήσαμε κι εμείς μαζί της. Πολλοί έχουμε φίλους που οι γονείς τους είναι από διαφορετικές χώρες αλλά και διαφορετικές φυλές και το θεωρούμε όχι μόνο φυσικό αλλά και πολύ όμορφο! Είδαμε πως ο καθένας βλέπει το ίδιο θέμα αλλά από διαφορετική πλευρά. Κάποιος ρώτησε "Αλήθεια τις θα γινόταν αν η Φρίντα Κάλο ήταν συγγραφέας και ο Νίκος Καζαντζάκης ζωγράφος;" Χμ πολύ ενδιαφέρον ακούστηκε! Αποφασίσαμε λοιπόν κάνουμε τη Φρίντα Κάλο συγγραφέα και να γράψουμε μαζί της για τους προγόνους της, ενώ τον Νίκο Καζαντζάκη τον κάναμε ζωγράφο και ζωγραφίσαμε το γενεαλογικό του δέντρο! Στην πραγματικότητα ο Νίκος Καζαντζάκης δεν είχε συναντηθεί ποτέ με τη Φρίντα Κάλο. Είχαν όμως τόσα κοινά: αγαπούσαν τα ταξίδια, τους ανθρώπους, τη διαφορετικότητα. Λάτρευαν την πατρίδα τους και τη λατρεία αυτή την αποτύπωσαν και στο έργο τους. Τόσο στο Μεξικό όσο και στην Κρήτη εκείνη την εποχή, αλλά και παλιότερα, γίνονταν επαναστάσεις: κοινωνικές στο Μεξικό, απελευθερωτικές στην Κρήτη. Μια περίοδο οι δυο καλλιτέχνες μοιραστηκαν τις ίδιες πολιτικές πεποιθήσεις, δηλαδή τις ίδιες ιδέες για το πώς μπορεί ένα κράτος να γίνει καλύτερο και πιο δίκαιο. Και οι δυο έκαναν τέχνη τις ιδέες τους καθώς και την αγάπη τους για τη ζωή και τους ανθρώπους. Αν συναντιόντουσαν λοιπόν θα είχαν τόσα πολλά να πουν! Αν θέλετε να γνωρίσετε καλύτερα τη Φρίντα Κάλο πατήστε το κουμπί! Σήμερα οι γιατροί και οι ειδικοί επιστήμονες της 7ης Υ.ΠΕ μας ενημέρωσαν για τα μικρόβια. Η γιατρός που μας επισκέφθηκε, μας έμαθε ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα! Εσείς το γνωρίζατε πως δεν είναι όλα τα μικρόβια βλαβερά αλλά κάποια είναι ωφέλιμα και χρήσιμα, όπως ο γαλακτοβάκιλλος που βοηθά να γίνει το γάλα γιαούτρτι και τυρί και ο σακχαρομύκητας, δηλαδή η μαγιά που φτιάχνει το ψωμί; Έπειτα μας έμαθε πώς να πλένουμε σωστάτα χέρια μας και μας επέδειξε τι πρέπει να κάνουμε για να μην αρρωστήσουμε αλλά και τι πρέπει να κάνουμε όταν είμαστε ήδη άρρωστοι ώστε να μην κολλήσουμε κι άλλους. Τους ευχαριστούμε όλους πολύ! Δείτε εδώ ιούς όπως φαίνονται στο μικροσκόπιο. Η αλήθεια είναι πως αυτοί οι μικροσκοπικοί εχθροί είναι τόσο εντυπωσιακοί όσο και επικίνδυνοι! Πηγή: onmed.gr Τα βακτήρια, ακριβώς όπως και οι ιοί, μπορεί να είναι εχθροί και φίλοι μας, προκαλώντας κάποια μόλυνση ή βοηθώντας στη διατήρηση της υγείας μας. Και μύκητες! Μετά από όλα αυτά όλο και κάποιοι θα σκεφτήκαμε να γίνουμε βιολόγοι, ερευνητές, γιατροί ή νοσηλευτές όταν μεγαλώσουμε... Εντάξει, εντάξει... έχουμε καιρό να το σκεφτούμε! Εκείνο που δε θα ξεχνάμε ποτέ πια είναι να πλένουμε τα χέρια μας κάθε φορά που γυρίζουμε στο σπίτι, που πιάνουμε χρήματα ή ζώα, που πάμε στην τουαλέτα, που βήχουμε ή φταρνιζόμαστε. Γιατί τα καθαρά χέρια σώζουν ζωές! Δείτε εδώ ένα βίντεο για το σωτό πλύσιμο των χεριών από το Καραμανδάνειο Νοσοκομείο. Η γιατρός μας πρότεινε, όσο πλένουμε τα χέρια μας να λέμε την αλφαβήτα αλλά εμείς σας έχουμε κάτι ακόμα καλύτερο: να λέτε την προπαίδεια! Κι έτσι θα πετυχαίνετε μ' ένα σμπάρο δυό τρυγόνια! Αν πάλι όλα αυτά δε σας έφτασαν και θέλετε να γίνετε ειδικός επί των μικροβίων, μέχρι να έρθει η ώρα να πάτε στο Πανεπιστήμιο, μπορείτε να παρακολουθήσετε τα παρακάτω βίντεο! "_ Πώς ήταν ο παππούς μου; ρώτησα τη μητέρα μου. _ Σαν τον κύρη σου μου αποκρίθηκε, πιο μαύρος. _ Τι δουλειά έκανε; _ Πολεμούσε. _ Κι όταν δεν ήταν πόλεμος; _ Κάπνιζε ένα μακρύ τσιμπούκι και κοίταζε τα βουνά. Κι εγώ που μικρός ήμουν θεοφοβούμενος, ρωτούσα ακόμα: _ Πήγαινε στην εκκλησιά; _ Όχι. Μα έφερνε κάθε αρχιμηνιά έναν παπά σπίτι και τον έβαζε να κάνει δέηση να πάρει πάλι τ' άρματα η Κρήτη. Σεκλέτιζε μαθές ο παππούς σου χωρίς δουλειά. "Δε φοβάσαι το θάνατο, πατέρα;" τον ρώτησα μια φορά, που ζώνουνταν πάλι τ' άρματα, μα δε μου απκρίθηκα. Μήτε και στράφηκε να με δει. Όταν μεγάλωσα, ήθελα ακόμα να ρωτήσω τη μητέρα μου: "Αγαπούσε τις γυναίκες;" μα ντράπηκα και δεν το έμαθα ποτέ. Μα σίγουρα θα τις αγαπούσε, γιατί όταν σκοτώθηκε κι άνοιξαν το μπαούλο του βρήκαν ένα προσκεφάλι γεμάτο μαύρες και καστανές πλεξούδες." Αφού ζωγραφίσαμε τον παππού του Νίκου Καζαντζάκη όπως τον φανταζόμαστε και όπως τον γνωρίσαμε μέσα από το απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη "Αναφορά στον Γκρέκο", χωριστήκαμε σε δυάδες και φτιάξαμε comics. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο νομίζαμε, γιατί για να φτιάξεις comics πρέπει να έχεις ένα σχέδιο στο μυαλό σου! Βρήκαμε τις διαφορές ανάμεσα στο λογοτεχνικό κείμενο και στα comics, παρατηρήσαμε πως δε χρειάζονται εισαγωγικά στα comics αφού οι ήρωες μιλούν απευθείας μεταξύ τους, αλλά ούτε και παύλες όπως στον διάλογο. Αφού συζητήσαμε μεταξύ μας και αποφασίσαμε για το τι θέλαμε να κάνουμε, γράψαμε ένα σενάριο με έξι παραγράφους: μία για κάθε πλαίσιο. Μετά σχεδιάσαμε τις εικόνες και τις χρωματίσαμε. Ιδού το αποτέλεσμα! Κι αφού γράψαμε και ζωγραφίσαμε προσπαθήσαμε να δούμε τη ζωή μέσα από τα μάτια του παππού αυτού που ποτέ δε γελούσε, μόνο πολεμούσε και προσευχόταν στον Θεό να πάρει τ' άρματα η Κρήτη και να λευτερωθεί. Πολεμήσαμε στο πλάι του, είδαμε τη θάλασσα να βάφεται κόκκινη από το αίμα των νεκρών, των Ελλήνων και των Τούρκων γιατί "έτσι είναι ο πόλεμος"... Αγναντέψαμε μαζί του τα βουνά και τι χαρά που γευτήκαμε όταν η Κρήτη ελευθερώθηκε και ενώθηκε με την Ελλάδα! " Όλοι από το αίμα της μάνας μου οι πρόγονοι ήταν χωριάτες. Σκυμμένοι στο χώμα, κολλημένοι στο χώμα, τα πόδια τους τα χέρια τους, τα μυαλά τους γεμάτα χώματα. Αγαπούσαν τη γης και της μπιστεύουνταν όλες τους τις ελπίδες. Είχαν γίνει πάππου προς πάππου ένα μαζί της. στην αβροχιά κοράκιαζαν κι αυτοί από τη δίψα της, κι όταν ξεσπούσαν τα πρωτοβρόχια, τα κόκκαλά τους έτριζαν και φούσκωναν σαν καλάμια. Δυο φορές τον χρόνο, τη Λαμπρή και τα Χριστούγεννα, κινούσε από το μακρινό χωριό ο παππούς μου κι έρχουνταν στο Μεγάλο Κάστρο να δει τά γγόνια του και την κόρη. Γέρος κοτσονάτος, με άκουρα άσπρα μαλλιά, με γαλάζια γελούμενα μάτια, με βαριές χερούκλες όλο ρόζους. Άπλωνε να με χαϊδέψει και το δέρμα μου ξεγδέρνουνταν. Φορούσε την κυριακάτική του σκούρα λουλακιά φουφούλα, μαύρα στιβάνια, άσπρο με γαλάζιες βούλες κεφαλομάντιλο και κρατούσε, τυλιγμένο σε λεμονόφυλλα, το ίδιο πάντα πεσκέσι: ένα γουρουνόπουλο, ψητό στο φούρνο. Γελούσε, το ξεσκέπαζε και μοσχομύριζε το σπίτι. Κι από τότε τόσο πολύ έσμιξε, έγινε ένα ο παππούς μου με το ψητό γουρουνάκι και με τα λεμονόφυλλα, που δεν μπορώ πια να μυριστώ ψητό χοιρινό κρέας ή να μπω σε περιβόλι λεμονιές, χωρίς ν' ανέβει στο μυαλό μου, γελαστός, απέθαντος, με το ψητό γουρουνόπουλο στα χέρια ο παππούς μου. Και χαίρουμαι γιατί όσο ζω, θα ζει κια υτός μέσα μου.Κανένας άλλος πια στον κόσμο δεν τον θυμάται, και θα πεθάνουμε μαζί. Ο παππούς μου ετούτος στάθηκε ο πρώτος που μ' έκανε να μη θέλω να πεθάνω για να μην πεθάνουν οι πεθαμένοι μου. Από τότε πολλοί αγαπημένοι μου που πέθαναν κατέβηκαν όχι στο χώμα παρά μέσα στη θύμησή μου, και ξέρω πια πως όσο ζω θα ζούνε" Πριν από λίγες μέρες δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Candianews το παρακάτω άρθρο. Οι δασκάλες μας μας έβαλαν να το διαβάσουμε και να το ακούσουμε και μας ζήτησαν όποιος από εμάς είχε ακούσει κάπου αυτό το κομμάτι να σηκώσει το χέρι. Μέχρι το τέλος διαπιστώσαμε πως ελάχιστοι από εμάς δεν είχαμε ξανακούσει ποτέ αυτή τη μουσική... Είμαστε σίγουροι πως κάπου την έχετε ξανακούσει κι εσείς, καθώς επίσης κι ότι έχετε συναντήσει κάποτε μια ταμπέλα που να γράφει "Ζορμπάς" στην Ελλάδα και όχι μόνο! Ποιος είναι όμως αυτός ο διάσημος Έλληνας, ο Ζορμπάς; Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον τίτλο της ταινίας "Ζορμπάς ο Έλληνας" ("Zorba, the Greek"), που βασίστηκε στο μυσθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη "Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά". Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε το μυθιστόρημα από την αληθινή ιστορία της φιλίας του με τον Γιώργη Ζορμπά, ένα γερο-αναθρακωρύχο, Μακεδόνα με τον οποίο έζησε για λίγο καιρό στη Μάνη όπου αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν ένα λιγνιτωρυχείο. Η επιχείρηση δεν πήγε καθόλου καλά αλλά η εμπειρία αυτή ενέπνευσε στον Νίκο Καζαντζάκη ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματά του. Ο Γιώργης Ζορμπάς ήταν τελείως διαφορετικός από τον Νίκο Καζαντζάκη. Δεν ήταν μορφωμένος, αλλά είχε έναν ανεξάντλητο θησαυρό από εμπειρίες που μάγευε τον συγγραφέα. Ήταν ένας άνθρωπος δυνατός, γεμάτος πάθος για τη ζωή. Γελούσε δυνατά, χόρευε σαν τον Διόνυσο κι ερωτευόταν σαν τον Δία, αγαπούσε την ελευθερία και δεν πήγαινε πουθενά χωρίς το σαντούρι του! Το βιβλίο γυρίστηκε ταινία με τον τίτλο "Zorba, the Greek" σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Το 1965 απέσπασε τρία βραβεία Oscar. Δείτε εδώ τη γνωριμία του συγγραφέα με τον Αλέξη Ζορμπά, τον ήρωα της ταινίας. "Πολλές φορές πεθύμησα να γράψω το βίο και την πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, ενός γέρου εργάτη πού πολύ αγάπησα. Στη ζωή μου, οι πιο μεγάλοι μου ευεργέτες στάθηκαν τα ταξίδια και τα όνείρατα· από τους ανθρώπους, ζωντανούς και πεθαμένους, πολύ λίγοι βοήθησαν τον αγώνα μου. Όμως, αν ήθελα να ξεχωρίσω ποιοι άνθρωποι άφησαν βαθύτερα τ' άχνάρια τους στην ψυχή μου, ίσως να ξεχώριζα τρεις τέσσερεις: τον 'Όμηρο, τον Μπέρξονα, το Νίτσε και το Ζορμπά. Ο πρώτος στάθηκε για μένα το γαληνό κατάφωτο μάτι -σαν το δίσκο του ήλιου- που φωτίζει με απολυτρωτικιά λάμψη τα πάντα· ο Μπέρξονας με αλάφρωσε από άλυτες φιλοσοφικές αγωνίες που με τυραννούσαν στα πρώτα νιάτα· ο Νίτσε με πλούτισε με καινούριες αγωνίες και μ' έμαθε να μετουσιώνω τη δυστυχία, την πίκρα, την αβεβαιότητα σε περηφάνια· κι ο Ζορμπάς μ' έμαθε ν' αγαπώ τη ζωή και να μη φοβούμαι το θάνατο." (από τον πρόλογο του συγγραφέα) Ποιος ήταν όμως ο αληθινός Αλέξης Ζορμπάς; Κάντε κλικ στην εικόνα του για να μάθετε. Αφού συζητήσαμε για την προσωπικότητα του Αλέξη (Γιώργου) Ζορμπά και είδαμε πόσο διαφορετικός ήταν ο χαρακτήρας του από εκέινον του Νίκου Καζαντζάκη αλλά και πόσο συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον, προσπαθήσαμε να βρούμε όσα περισσότερα επίθετα μπορούσαμε που να τον χαρακτηρίζουν. Όπως φαντάζεστε τον γεμίσαμε τον πίνακα. Ο Ζορμπάς μας γοήτεψε κι εμάς! Κι έπειτα βάλαμε χρώματα στις λέξεις και τον ζωγραφίσαμε!
Στα πλαίσια του προγράμματος "Νίκος Καζαντζάκης, ένας σύγχρονος Οδυσσέας" γνωρίζουμε τον μεγάλο Έλληνα συγγραφέα και στοχαστή. Αξιοποιώντας τα κείμενά του, φτιάχνουμε εικόνες, γράφουμε , παίζουμε, δημιουργούμε...
Για να δείτε τις δράσεις μας πατήστε το κουμπί!
Για να γνωρίσετε τον ίδιο, την εποχή του και το έργο του, μπορείτε να δείτε τις παρακάτω παρουσιάσεις:
Δεν ήταν μόνο του Αγίο Βαλεντίνου σήμερα! Ήταν και η Παγκόσμια Ημέρα χαρίσματος βιβλίων. Χαρίσαμε ό ένας στον άλλο βιβλία από τα ράφια της Βιβλιοθήκης μας... γιατί τα βιβλία είνα δώρα ανεκτίμητα και προσφέρουν πολλά περισσότερα από όσα κοστίζουν! |
Οι δράσεις μαςΑν θέλετε να ξέρετε πώς τα περνάμε στο σχολείο και τι καινούριο μαγειρεύουμε, βρίσκεστε στη σωστή σελίδα! Archives
June 2017
Categories |
Γραμματομαζώματα... αριθμοσκορπίσματα