|
Παρατηρήστε τον χάρτη και συζητήστε στην τάξη για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και προσπαθήστε να θυμηθείτε όσα γνωρίζετε από τα προηγούμενα χρόνια. Φέτος, που είστε μεγαλύτεροι, θα προχωρήσουμε ένα βήμα παραπάνω. 
Οι ηγέτες-πρωταγωνιστές του πολέμου
Πώς ξεκίνησε ο Β' Παγκόσμιος Πολέμος (1939-1945)
Μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι νικητές επέβαλαν με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών* στην ηττημένη Γερμανία σκληρότατους όρους, με σκοπό να τη γονατίσουν οικονομικά. Οι πολεμικές αποζημιώσεις που επιβλήθηκαν στη Γερμανία ήταν τόσο υπέρογκες, που δημιούργησαν ένα κύμα αντιδράσεων στον γερμανικό λαό, που πάντα πίστευε ότι δεν έχασε πραγματικά τον πόλεμο αλλά «προδόθηκε». Ο Αδόλφος Χίτλερ και οι υποσχέσεις του κόμματός του, του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, έδωσαν νέες ελπίδες στον Γερμανικό λαό που περνούσε δύσκολα. Ο ίδιος δηλωνε πως οι διαθέσεις του ήταν ειρηνικές και πως ο στόχος του ήταν να βοηθήσει τη Γερμανία να αναγεννηθεί από τις στάχτες της. * Η Συνθήκη είναι μια συμφωνία που κάνουν και υπογράφουν μεταξύ τους οι νικητές και οι ηττημένοι μετά από έναν πόλεμο. Τι ήταν ο Ναζισμός; Ποιος ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ; Σας θυμίζει κάτι από το μάθημα της Ιστορίας ο τρόπος που ο Χίτλερ αναρριχήθηκε στην εξουσία; Δείτε ένα βίντεο και συζητήστε το στην τάξη. 
Στην πρώτη ταινία κινούμενων σχεδίων που φτιάχτηκε στην Ελλάδα, Ο Ντούτσε "δια χειρός" του σκιτσογράφου Σταμάτη Πολενάκη αφηγείται πώς κατέκτησε την Ελλάδα. 
Οι Έλληνες ξεκίνησαν για το μέτωπο της Πίνδου με χαμόγελα και τη δύναμη που δίνει στους ανθρώπους η αίσθηση πως πολεμούν για το δίκιο τους. Οι πρώτες νικηφόρες μάχες αναπτέρωσαν το ηθικό τους μα ο δριμύς Χειμώνας της Πίνδου τους τσάκισε. Όσοι γύρισαν πίσω ήταν σακάτηδες. Τα κομμμένα χέρια και τα πόδια τους ήταν το τίμημα που πλήρωσαν για να μείνουν ζωντανοί. Οι άντρες στα βουνά κι οι γυναίκες ξοπίσω να πλέκουν ζεστά ρούχα για να τους βοηθήσουν να αντέξουν τα κρυοπαγήματα και να κουβαλούν, μέσα από τα κακοτράχαλα βουνά, όπλα και πολεμοφόδια. Άλλες πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στα στρατιωτικά νοσοκομεία, ενώ πολλές είχαν μπει στην Αντίσταση ή είχαν φύγει για να πολεμήσουν στα βουνά. Η μάχη της Κρήτης το 1941 ήταν η τελευταία μάχη που δόθηκε σε ελληνικό έδαφος. Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεραποβατική επιχείρηση, που επιχείρησε η Ναζιστική Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου 1941 και η οποία έληξε δώδεκα μέρες μετά, την 1η Ιουνίου, με την κατάληψη της Μεγαλονήσου. Ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με πολλές πρωτιές σε επιχειρησιακό επίπεδο. Πατήστε στη φωτογραφία και δείτε φωτογραφικό υλικό και μνήμες από τον πόλεμο στην Ελλάδα και την Κατοχή. Διαβάστε το βιβλίο της Μαίρης Μαυρογιαννάκη "Ταξίδι στην Κρήτη". 
Την Κυριακή 27 Απριλίου 1941 τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής κατέλαβαν την Αθήνα. Την επομένη κιόλας, νωρίς το πρωί, οι Γερμανοί αξιωματικοί που ανέβηκαν με φόρα τα μαρμάρινα σκαλιά του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου διαπίστωσαν με έκπληξη ότι παραλάμβαναν ένα κτίριο άδειο. Δεν βρήκαν πουθενά ούτε ίχνος από τα χιλιάδες πολύτιμα εκθέματα που κοσμούσαν το μεγαλύτερο μουσείο της χώρας τα προηγούμενα εξήντα χρόνια της λειτουργίας του.
Αντί για αγάλματα, στέκονταν μπροστά τους παγωμένοι και ανέκφραστοι οι λιγοστοί αρχαιολόγοι και οι φύλακες που είχαν βάρδια εκείνη την ώρα. Στις επίμονες ερωτήσεις τους, εκείνοι απάντησαν σιβυλλικά, ότι τα αρχαία είναι εκεί όπου όλοι γνωρίζουν, κάτω από τη γη. Και είναι αλήθεια ότι τα αρχαία είχαν μόλις επιστρέψει ξανά στο χώμα, δηλαδή στη μοναδική κιβωτό του κόσμου στην οποία θα μπορούσαν να παραμείνουν ασφαλή, στο μόνο μέρος που θα προστάτευε τα μάτια τους απ΄ όσα φριχτά έμελλε να ακολουθήσουν. (Πηγή: www.lifo.gr)
«Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο ατόφια- φαίνονταν οι φλέβες· τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρον, τα ‘χαν πάρει κάτι στρατιώτες και εις τ’ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλλαρα γύρευαν. Άντεσε κι εγώ εκεί, πέρναγα· πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα· “Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την παρτίδα μας. Δι’ αυτά πολεμήσαμεν”» (Στρατηγός Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματα 1829-1850, τόμος Β΄, σ. 303).
Κι αφού δεν βρήκαν τους ιερούς νεκρούς που είχαν επιστρέψει στο χώμα, τα 'βαλαν με τους ζωντανούς. Η Ελλάδα ασφυκτιούσε κάτω από τη Γερμανική Κατοχή (1941-1944). Δείτε το αρχείο της Καθημερινής πατώντας στην εικόνα. Τρία ζοφερά χρόνια πέρασαν που άφησαν πίσω τους χιλιάδες νεκρών από την πείνα. Τα συσσίτια δεν έφταναν να χορτάσουν τα υποσιτισμένα παιδιά. Η απαγόρευση της κυκλοφορίας και της κατοχής ραδιοφώνου η συσκότιση τα βράδια είχαν απλώσει ένα πέπλο φόβου και απελπισίας. 
Για να πάρετε μια "πικρή" γεύση των χρόνων της Κατοχής, διαβάστε μια από τις αγαπημένες μας ιστορίες από το βιβλίο της Λότης Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου "Ο καιρός της σοκολάτας". Βλέπετε στα χωριά οι άνθρωποι όλο και κάτι έβρισκαν για να χορτάσουν την πείνα τους. Στην Αθήνα όμως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα... 
Δύσκολοι οι καιροί , ειδικά στις μεγάλες πόλεις. Διαβάστε ιστορίες της Κατοχής και γνωρίστε όλους τους τύπους ανθρώπων ανάμεσά τους. Μην παραξενευτείτε αν διαβάσετε και για κάποιους που, όχι μόνο δεν αντιστέκονταν αλλά συνεργάζονταν με τους κατακτητές.
Υπήρχαν κι αυτοί όπως υπάρχουν πάντα, Ηταν οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες που όσο οι συμπατριώτες τους έλιωναν, εκείνοι έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και δε χόρταιναν την πείνα τους. Υπήρχαν και οι προδότες, που με καλυμμένα τα πρόσωπα πρόδιδαν στους κατακτητές τους πατριώτες που αντιστέκονταν. Όμως την Ιστορία δεν την έγραψαν αυτοί αλλά εκείνοι που τόλμησαν να βγουν μπροστά, να ξεχωρίσουν, να αναλάβουν την ευθύνη τους και να "φτάσουν όπου δεν μπορούσαν" Διαβάστε ιστορίες από τη ζωή δυο φίλων που έμελλε να γίνουν μεγάλες κυρίες των ελληνικών γραμμάτων. Τότε όμως ήταν απλά παιδιά... Άλλοι καιροί, άλλα παιδιά... 
Φωτεινές στιγμές οι μικρές ή μεγάλες πράξεις αντίστασης που έκαναν μικροί και μεγάλοι. Στο βιβλίο "Όταν παίζαμε για τη νίκη, Καραγκιόζη μου" αναφέρεται η ηρωική πράξη του Μανώλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα, νέων ανθρώπων τότε, να κατεβάσουν τη σημαία των κατακτητών από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.
Πήγαν στην Εθνική Βιβλιοθήκη και διάβασαν ό,τι σχετικό με τον Ιερό Βράχο. Στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια ανακάλυψαν όλες τις σπηλιές και τις τρύπες της Ακρόπολης. Γρήγορα, αντιλήφθηκαν ότι η μόνη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουν για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους Γερμανούς φρουρούς ήταν μέσω του Πανδρόσειου Άντρου. Το πρωί της 30ης Μαΐου 1941, ο Γλέζος και ο Σάντας πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο ότι η Κρήτη είχε πέσει. Οι Γερμανοί με προκηρύξεις κόμπαζαν για το κατόρθωμά τους. Οι δύο νέοι αποφάσισαν να δράσουν το ίδιο βράδυ. Όπλα δεν είχαν, παρά μόνο ένα φαναράκι κι ένα μαχαίρι. Η ώρα είχε πάει 9:30 το βράδυ. Με άγνοια κινδύνου, πήδηξαν τα σύρματα, σύρθηκαν ως τη σπηλιά του Πανδρόσειου Άντρου και άρχισαν να σκαρφαλώνουν από τις σκαλωσιές, που είχαν φτιάξει οι αρχαιολόγοι για τις ανασκαφές. Φθάνοντας σε απόσταση ολίγων μέτρων από τον ιστό της σημαίας δεν αντιλήφθηκαν κανένα φρουρό και με γρήγορες κινήσεις κατέβασαν από τον ιστό το μισητό σύμβολο του ναζισμού. Ήταν μία τεράστια σημαία, διαστάσεων 4×2 μ. Είχαν φθάσει πια μεσάνυχτα. Οι δύο «κομάντος» δίπλωσαν και πήραν μαζί τους τη σημαία και ακολουθώντας το ίδιο δρομολόγιο απομακρύνθηκαν από την Ακρόπολη, χωρίς και πάλι να γίνουν αντιληπτοί από τους Γερμανούς, που συνέχιζαν τη διασκέδασή τους στην είσοδο των Προπυλαίων. Με έκπληξη η γερμανική φρουρά αντιλήφθηκε νωρίς το πρωί ότι η σβάστικα έλειπε από τον ιστό. Οι γερμανικές αρχές πανικοβλημένες διέταξαν ανακρίσεις. Μόλις στις 11 το πρωί ανάρτησαν μια νέα σημαία στον κενό ιστό. Γλέζος και Σάντας καταδικάσθηκαν ερήμην σε θάνατο, οι άνδρες της φρουράς εκτελέστηκαν, οι Έλληνες διοικητές των αστυνομικών τμημάτων της περιοχής απαλλάχθηκαν από τα καθήκοντά τους, ενώ για τους φύλακες της Ακρόπολης δεν προέκυψε κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο. Η υποστολή της σβάστικας από την Ακρόπολη αποτέλεσε ουσιαστικά την πρώτη αντιστασιακή πράξη στην κατεχόμενη Αθήνα, μία ενέργεια με συμβολικό χαρακτήρα, αλλά τεράστια απήχηση στο ηθικό των δοκιμαζόμενων Ελλήνων. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ιδρύθηκαν οι δύο μεγάλες αντιστασιακές οργανώσεις ΕΑΜ και ΕΔΕΣ.(πηγή: Τα Νέα).
Ο Μανώλης Γλέζος πέθανε πολύ πρόσφατα σε βαθιά γεράματα. Δεν έπαψε ποτέ να υπερασπίζεται εκείνο που θεωρούσε δίκαιο και να αγωνίζεται για τις ιδέες του. Ακούστε τον να μιλάει για την ηρωική πράξη που έκανε με τον Λάκη Σάντα και έκανε τους Έλληνες να σηκώσουν ψηλά το κεφάλι.
Ο καθένας αγωνιζόταν με τον τρόπο του. Ακόμη και ο Καραγκιόζης έκανε αντίσταση δίνοντας κουράγιο με τις παραστάσεις του στις γειτονιές της Αθήνας. Πατήστε το κουμπί για να παρακολουθήσετε την παράσταση: "Ο Καραγκιόζης στην Αντίσταση" από τον Θίασο Σκιών "Μιχάλη Ζαχαρή". Διαβάστε εδώ ένα άρθρο για την αντίσταση του Καραγκιόζη όπως την περιγράφει ο σπουδαίος Καραγκιοζοπαίχτης Ευγένιος Σπαθάρης. Διαβάστε το βιβλίο της Γιώτας Αλεξάνδρου "Όταν παίζαμε για τη νίκη, Καραγκιόζη μου". Για να το συνοδέψετε με την παρουσίαση του Βιβλιοδρόμιου, πατήστε στην εικόνα.
.Κι αν αναρωτιέστε τι έκαναν τα παιδιά, θα σας πούμε πως πολλές φορές έκανα κι αυτά αντίσταση με όποιον τρόπο μπορούσαν. Πατήστε πάνω στην εικόνα και διαβάστε το διήγημα του Δημήτρη Ψαθά "Οι πιτσιρίκοι κάνουν αντίσταση"
Δείτε μια συγκλονιστική ταινία, του Γκρεγκ Τάλας, υποψήφια για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1954, βασισμένη σε αληθινή ιστορία.
Παρατηρήστε στον χάρτη τις ζώνες κατοχής και εξηγήστε τον τρόπο του μοίρασαν τα εδάφη της Ελλάδας οι δυνάμεις του Άξονα.
Στην υπόλοιπη Ελλάδα τα γερμανικά αντίποινα ερήμωναν ολόκληρα χωριά. Ανάμεσα σε πολλές τοποθεσίες που αποτελούν διαχρονικά ορόσημα της ναζιστικής τρομοκρατίας στην Ελλάδα, ξεχωρίζουν μεταξύ άλλων τα εξής: Καλάβρυτα, Δίστομο, Γιαννιτσά, Βιάννος, Κοντομαρί, Αλικιανός, Ανώγεια, Χορτιάτης, Κομμένο, Κλεισούρα, Μεσόβουνο, Κερδύλλια, Παραμυθιά και Λιγγιάδες. Η μαζικότερη σε αριθμούς θυμάτων εκτέλεση έλαβε χώρα στις 13 Δεκεμβρίου 1943 στα Καλάβρυτα, όταν όλος ο ανδρικός πληθυσμός ηλικίας από 16 έως 65 ετών εκτελέστηκε ομαδικά και η πόλη παραδόθηκε στις φλόγες, από στρατεύματα της 117 Μεραρχίας Κυνηγών. Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλα μέρη της Ευρώπης, ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία, πολλοί άνθρωποι ξεχώρισαν και αντιστάθηκαν στη βία και την αδικία των κατακτητών, μικροί και μεγάλοι. Διαβάστε αποσπάσματα που μιλούν για την Εθνική Αντίσταση στην Ελλάδα. Ανάμεσα σε πλήθος άλλων, δυο σπουδαίες Ελληνίδες της Αντίστασης ήταν η Λέλα Καραγιάννη και η Ηρώ Κωνσταντοπούλου. Η Λέλα Μηνοπούλου το 1916 παντρεύτηκε τον φαρμακοποιό Νικόλαο Καραγιάννη, με τον οποίο απέκτησε επτά παιδιά: την Ιωάννα, τον Γεώργιο, την Ηλέκτρα, τον Βύρωνα, τον Νέλσωνα, τη Νεφέλη και την Ελένη. Η κατάληψη της Ελλάδας υπό των Ιταλογερμανών μεταμόρφωσε την ελληνίδα νοικοκυρά σε πρωτεργάτιδα της Εθνικής Αντίστασης. Από τις πρώτες ημέρες της Κατοχής έφτιαξε μία ομάδα με πυρήνα μέλη της οικογένειάς της και άρχισε το έργο της απόκρυψης και φυγάδευσης των βρετανών στρατιωτικών που είχαν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα. Με την πάροδο του χρόνου, η μικρή οικογενειακή ομάδα διευρύνθηκε και εξελίχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση «Μπουμπουλίνα», που αριθμούσε πάνω από 100 μέλη. Η σύλληψη του γιου της Γεωργίου τον Ιούνιο του 1941 και των θυγατέρων της Ιωάννας και Ηλέκτρας δεν την πτόησαν. Κατόρθωσε να τους απελευθερώσει και να συνεχίσει το έργο της. Στις 11 Ιουλίου 1944 κι ενώ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού, συνελήφθη από τους Γερμανούς. Την ίδια ημέρα συνελήφθησαν και πέντε από τα παιδιά της. Ο σύζυγός της και τα δύο παιδιά της Γεώργιος και Ελένη κατόρθωσαν να διαφύγουν. Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στα μπουντρούμια των Ες-Ες στην οδό Μέρλιν και βασανίσθηκαν άγρια. Όχι μόνο δεν ομολόγησαν, αλλά η Καραγιάννη χτύπησε τον αιμοχαρή ανακριτή της Φριτς Μπέκερ. Τα βασανιστήρια που ακολούθησαν ήταν φρικτά. Για τη δράση της και το μαρτυρικό και ηρωικό τέλος της, η Λέλα Καραγιάννη τιμήθηκε ως εθνική ηρωίδα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όσο λίγοι αγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα. Στο Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα έχει στηθεί μπρούντζινη προτομή της και ανάμεσα στο Εθνικό Μουσείο και στο Πολυτεχνείο ολόσωμο μαρμάρινο άγαλμά της. Η Ακαδημία Αθηνών, κατά τη συνεδρίαση της 30ης Δεκεμβρίου1947, της απένειμε το Βραβείο Αρετής και Αυτοθυσίας. πηγή: Σαν σήμερα Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιουλίου του 1927, από ευκατάστατους γονείς καταγόμενους από τη Σπάρτη. Μαθήτρια ακόμη του Αρσακείου, οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ και ανέπτυξε αντιστασιακή δράση. Ήταν άριστη μαθήτρια και μιλούσε τέσσερις γλώσσες. Πολύ γρήγορα αναδείχθηκε σε ένα από τα πιο αγωνιστικά στελέχη τη ΕΠΟΝ. Έκρυβε όπλα και προκηρύξεις κάτω από την σχολική της ποδιά, έγραφε συνθήματα στους τοίχους και κολλούσε αφίσες, προκαλώντας τους Γερμανούς. Στις 16 Ιουλίου του 1944, την ημέρα των γενεθλίων της, μία ομάδα των Ταγμάτων Ασφαλείας εισέβαλε στο σπίτι της οικογένειάς της στην οδό Βεΐκου 57 στο Κουκάκι και τη συνέλαβε. Τη μετέφεραν στο αρχηγείο όπου βασανίστηκε αλύπητα από τον «Αγήνορα», διαβόητο συνεργάτη των Γερμανών. Μετά από λίγες μέρες οι βασανιστές της δεν κατάφεραν να της αποσπάσουν καμιά πληροφορία. Οι γονείς της χρησιμοποίησαν τις γνωριμίες τους και κατόρθωσαν να την απελευθερώσουν. Η Ηρώ συνέχισε τη δράση της, ως τις 31 Ιουλίου, οπότε συνελήφθη και πάλι από άνδρες των Ες- Ες, ύστερα από ένα σαμποτάζ σε τρένο που μετέφερε πυρομαχικά. Οι προσπάθειες των δικών της να τη σώσουν, αυτή τη φορά απέτυχαν. Οι Γερμανοί τη μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου, στο θάλαμο των μελλοθανάτων. Βλέποντας κάποιες περίεργες κινήσεις μέσα στο στρατόπεδο, η Λέλα Καραγιάννη κατάλαβε τι θα επακολουθούσε. Ρώτησε ένα Ουγγρογερμανό φύλακα, τον Βαλεντίνο και εκείνος με σπασμένα ελληνικά της είπε: «Ηρώ αύριο πρωί πρωί…» και με το χέρι του έκανε την κίνηση του δείκτη που τραβάει τη σκανδάλη. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1944, η Ηρώ οδηγήθηκε μαζί με άλλους 49 κρατουμένους στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Εκεί οι χιτλερικοί έστησαν στον τοίχο την έφηβη που δεν είχε καν δικαστεί και τη «γάζωσαν» με 17 σφαίρες- όσα ήταν και τα χρόνια της -για «παραδειγματισμό», όπως είπαν. Η ίδια λίγο πριν οι εκτελεστές της ανοίξουν πυρ έσκισε το φόρεμά της και φώναξε: «Χτυπάτε! Κτήνη». Όταν ρώτησαν έναν Γερμανό στρατηγό «γιατί τη σκοτώσατε; Ήταν μόλις 17 χρονών…», εκείνος απάντησε: «Γιατί τέτοιοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι για εμάς». Η Ηρώ έπεσε για τη λευτεριά τής πατρίδας, 37 μέρες προτού απελευθερωθεί η Ελλάδα. Στις 29 Δεκεμβρίου του 1977 η Ακαδημία Αθηνών, με εισήγηση του καθηγητή της Φιλοσοφίας, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου, τίμησε την ηρωίδα με μεταθανάτιο βραβείο για την υπέρτατη θυσία της, αναγνωρίζοντας έτσι και τη συμβολή της ΕΠΟΝ στον απελευθερωτικό αγώνα. πηγή: Μηχανή του Χρόνου Πατήστε το κουμπί για να δείτε μια ταινία με θέμα την αντιστασιακή δράση της Ηρώς Κωνσταντοπούλου.
Η κηδεία του ποιητή Κωστή Παλαμά, στις 27 Φεβρουαρίου 1943 στην Αθήνα, στάθηκε η αφορμή να συγκεντρωθούν χιλιάδες άνθρωποι και να αντισταθούν με την παρουσία τους αψηφώντας τον φόβο και τις απαγορεύσεις των κατακτητών. Ο Άγγελος Σικελιανός αποχαιρέτησε τον μεγάλο ποιητή, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης, με τα λόγια "Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά όλη η Ελλάδα"!
Αντισταση όμως υπήρχε ακόμη και μέσα στη ναζιστική Γερμανία. Άλλωστε οι Ναζί τιμωρούσαν με τον πιο σκληρό τρόπο τους συμπατριώτες τους που τολμούσαν να αψηφήσουν ή να εναντιωθούν στον Χίτλερ. Δυο νεαροί φοιτητές ήταν ο Χανς και η Σόφι Σολ, ήρωες της Αντίστασης κατά του Ναζισμού στη Γερμανία. Η Σόφι Μαγδαληνή Σολ (9 Μαΐου 1921 - 22 Φεβρουαρίου 1943) ήταν Γερμανίδα φοιτήτρια και επαναστάτρια, ενεργό μέλος της μη βίαιης αντιστασιακής οργάνωσης Λευκό Ρόδο στη Ναζιστική Γερμανία. Καταδικάστηκε για προδοσία, αφού εντοπίστηκε να μοιράζει αντιπολεμικά φυλλάδια στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου με τον αδερφό της Χανς. Ως αποτέλεσμα,εκτελέστηκαν και οι δύο στη γκιλοτίνα. Από τη δεκαετία του 1970, η Σολ τιμάται ως μια από τις μεγαλύτερες ηρωίδες της Γερμανίας, για την αντίστασή της στο Τρίτο Ράιχ κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Την ίδια εποχή που στην Αθήνα μάζευαν τους νεκρούς από την πείνα κάθε πρωί με ένα κάρο, στη Γερμανία και αλλού, άνθρωποι εξοντώνονταν εξαιτίας της καταγωγής, του χρώματος, των θρησκευτικών και των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Το μέγεθος των φρικαλεοτήτων που έλαβαν χώρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν αποκαλύφθηκε παρά μετά το τέλος του πολέμου. Τα πρώτα Ναζιστικά στρατόπεδα βρίσκονταν στο έδαφος της Γερμανίας και ήταν κυρίως στρατόπεδα εργασίας. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, στα εκατομμύρια των κρατουμένων των στρατοπέδων συγκέντρωσης περιλαμβάνονταν Εβραίοι, Πολωνοί, Σοβιετικοί, αιχμάλωτοι πολέμου, Τσιγγάνοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Γερμανοί πολιτικοί αντίπαλοι του Χίτλερ, διανοητικά και ψυχικά ασθενείς, άνθρωοι με ειδικές ανάγκες και άλλοι. Εκατομμύρια κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης έχασαν τη ζωή τους λόγω κακομεταχείρισης, ασθενειών, ασιτίας και υπερβολικής εργασίας. Από το 1941 οι Ναζιστές άρχισαν να δημιουργούν τα στρατόπεδα εξόντωσης ή θανάτου με μόνο σκοπό την βιομηχανική δολοφονία των Εβραίων της Ευρώπης. Περισσότεροι από τρία εκατομμύρια Εβραίοι επρόκειτο να βρουν το θάνατο στα στρατόπεδα εξόντωσης, κυρίως μέσω δηλητηριωδών αερίων στους "θαλάμους αερίων", αν και πολλοί κρατούμενοι σκοτώθηκαν σε ομαδικές εκτελέσεις και με άλλους τρόπους. Αυτά τα στρατόπεδα θανάτου, στα οποία περιλαμβάνονται του Μπέλζεν, του Σομπιμπόρ, της Τρεμπλίνκα και του Άουσβιτς-Μπίρκεναου, συνήθως αναφέρονται ως «στρατόπεδα συγκέντρωσης», αν και οι ειδικοί του Ολοκαυτώματος κάνουν διαχωρισμό μεταξύ των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των στρατοπέδων θανάτου. Τα στρατόπεδα απελευθερώθηκαν από τις Συμμαχικές δυνάμεις κατά τα έτη 1943-1945, συνήθως όμως ήταν πολύ αργά για να σωθούν οι εναπομείναντες κρατούμενοι. Για παράδειγμα, όταν οι Βρετανικές δυνάμεις έφτασαν στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν το 1945, 60.000 κρατούμενοι βρέθηκαν ζωντανοί αλλά οι 10.000 από αυτούς πέθαναν μέσα σε μία εβδομάδα μετά την απελευθέρωσή τους λόγω του τύφου και του υποσιτισμού.
Ακούστε το τραγούδι του Ιάκωβου Καμπανέλη και του Μίκη Θεοδωράκη προσεχτικά και συμπληρώστε ό,τι λείπει, για να θυμηθείτε κάποια από τα πιο φοβερά στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί.
Ασμα ασμάτων by elegio on Scribd 12 Οκτωβρίου 1944. Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό Πέμπτης, όταν οι καμπάνες των εκκλησιών άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα, καλώντας τους Αθηναίους να ξεχυθούν στους δρόμους και να πανηγυρίσουν το τέλος της γερμανικής κατοχής. Ως τις 3 Νοεμβρίου ο τελευταίος Γερμανός (και Βούλγαρος) στρατιώτης είχε αποχωρήσει από την ηπειρωτική Ελλάδα. Οι Γερμανοί άρχισαν να αποχωρούν σταδιακά από την Αθήνα από το βράδυ της 11ης Οκτωβρίου με κατεύθυνση προς Βορρά. Στις 8 το πρωί της 12ης Οκτωβρίου, οι ελάχιστοι Γερμανοί που είχαν απομείνει στην Αθήνα, συγκεντρώθηκαν στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Εκεί, σε μία πρόχειρη όσο και βιαστική τελετή, ο επικεφαλής των κατοχικών δυνάμεων, στρατηγός Χέλμουτ Φέλμι, συνοδευόμενος από τον κατοχικό δήμαρχο Αθηναίων Άγγελο Γεωργάτο, κατέθεσε στεφάνι.Το μόνο που απέμενε ήταν η υποστολή της ναζιστικής σημαίας από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Ένας Γερμανός στρατιώτης κατέβασε τη σβάστικα χωρίς καμία επισημότητα στις 9:15 το πρωί, την πήρε υπό μάλης και αποχώρησε με σκυμμένο το κεφάλι, σηματοδοτώντας το τέλος της γερμανικής κατοχής που διήρκεσε 1.625 μέρες και την αρχή ενός τρελού πανηγυριού στους δρόμους της Αθήνας. Χιλιάδες κόσμου με τη γαλανόλευκη στα χέρια αλληλοασπάζονταν, αναφωνώντας «Χριστός Ανέστη», παιδιά σκαρφάλωναν στις οροφές των τραμ, ενώ απ' άκρη σ' άκρη αντηχούσε ο Εθνικός Ύμνος. Μετά από τριάμισι χρόνια δουλείας και σκλαβιάς οι Αθηναίοι ανάπνεαν για πρώτη φορά τον μεθυστικό αέρα της λευτεριάς. Όμως, οι χαρές και τα πανηγύρια για την απελευθέρωση κράτησαν μόνο 53 ημέρες. Στις αρχές Δεκεμβρίου τα όπλα θα αντηχήσουν ξανά στους δρόμους της πρωτεύουσας, αλλά αυτή τη φορά θα είναι στραμμένα κατά αδελφών . Ο Εμφύλιος Πόλεμος ξεσπά για να γράψει την πιο μελανή σελίδα της Ιστορίας μας. πηγή: Σαν σήμερα 
Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου Τάσσος (Αναστάσιος Αλεβίζος, 1914 - 1985) "12 Οκτώβρη 1944 Η απελευθέρωση της Αθήνας. Η Ελληνική σημαία ξανά στην Ακρόπολη", 1985 Δωρεά ΑΓΕΤ Ηρακλής
Μπορεί η Ελλάδα να απελευθερώθηκε αλλά ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος δυστυχώς δεν τέλειωσε για όλους. Συνεχιζόταν λυσσαλέα στο μέτωπο της Ιαπωνίας που ήταν στο πλευρό του Άξονα, ενώ είχαν μπει για τα καλά σ' αυτόν η Αμερική και η Ρωσία. Ο Πρόεδρος της Αμερικής, Χάρι Τρούμαν, αποφάσισε για να αποφύγει χειρότερα δεινά, όπως δήλωσε, να τελειώσει τον Πόλεμο με την επίθεση στην Ιαπωνία. Η ρίψη ατομικής βόμβας στις ιαπωνικές πόλεις Χιροσίμα και το Ναγκασάκι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα του 20ου αιώνα που σφράγισαν την νίκη των συμμάχων κατά του Άξονα αλλά και ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος της ανθρωπότητας. Ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ έλαβε χώρα λίγο πριν τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου, στις 6 Αυγούστου και στο Ναγκασάκι στις 9 Αυγούστου 1945 οδήγησε σε συνιηκολόγηση τους Ιάπωνες και στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή ήταν και η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας. Ο αρχικός αριθμός των θυμάτων που πέθαναν ακαριαία από τη ρίψη των βομβών υπολογίζεται σε περίπου 70.000 στη Χιροσίμα και 40.000 στο Ναγκασάκι. Όμως οι ολέθριες συνέπειες της πυρηνικής ακτινοβολίας τους επόμενους τέσσερις μήνες αύξησαν τον αριθμό των νεκρών σε 90.000－166.000 στη Χιροσίμα και 80.000 στο Ναγκασάκι. Μέχρι το 1950 ο απολογισμός των θυμάτων είχε φτάσει τα 200.000 θύματα, ενώ για πολλά χρόνια άνθρωποι συνέχιζαν να πεθαίνουν από ασθένειες που είχε προκαλέσει η πυρηνική έκρηξη. Ένα από τα θύματα της βόμβας ήταν και η Σαντάκο Σασάκι, που ήταν μόλις δύο ετών όταν εξερράγη η βόμβα ενώ ζούσε ένα μίλι μακριά από το σημείο της έκρηξης. Για να μάθετε περισσότερα για την ατομική βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι πατήστε πάνω στην εικόνα. 
Μια εφαρμογή μας δείχνει το μέγεθος της καταστροφής που θα προκαλούσε μια ατομική βόμβα, αν έπεφτε στην πόλη μας. Πατήστε το κουμπί. Δοκιμάστε να φτιάξετε κι εσείς γερανούς με την τεχνική του οριγκάμι. Πατήστε το κουμπί για να δείτε τις οδηγίες. 
Αν θέλετε, μπορείτε να δοκιμάσετε τις γνώσεις σας! Μπορούμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον και να εργαστούμε ομαδικά.
Β' Παγκόσμιος Πόλεμος by Eleftheria K on Scribd
Το ζοφερό πρόσωπο το πολέμου μέσα από την Τέχνη.
Κάπως έτσι λοιπόν τέλειωσαν όλα, σαν ένα παραμύθι, πέρα για πέρα αληθινό όπως όλα τα παραμύθια. Και τα παιδιά μεγάλωσαν κι έγιναν γονείς και παππούδες και διηγήθηκαν στα παιδιά και τα εγγόνια τους τις ιστορίες τους. Κι η ζωή θριάμβευσε κι έρωτας νίκησε και τα κανούρια παιδιά που γεννήθηκαν προσπάθησαν να καταλάβουν το ένα το άλλο όσο κι αν είναι δύσκολο... Η ειρήνη είναι ένα σπάνιο και δύσκολο λουλούδι. Θέλει φροντίδα πολλή κι αγάπη περισσή,και αλληλοκατανόηση κι αλληλεγγύη και δεν υπάρχουν πράγματα πιο δυσεύρετα από τούτα!
Ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι... Αφήνει πίσω του μόνο πόνο, αίμα και στάχτες. Σταγγαλίζει κάθε χαρά, κάθε ελπίδα, κάθε όνειρο. Δεν έχει νικητές και νικημένους. Στον πόλεμο μόνο ο θάνατος είναι νικητής. Ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος τελείωσε αλλά δυστυχώς δεν έπαψαν να μαίνονται πόλεμοι γύρω μας. Ούτε οι σπόροι του Ναζισμού χάθηκαν. Όπως διαβάζουμε και στο βιβλίο "Τα κίτρινα καπέλα" της Κέλυ Ματαθία Κόβο, τα θηρία είναι ακόμη κάπου εκεί στο σκοτάδια και καραδοκούν. Καρτερούν την ευκαιρία να σπείρουν πάλι τη φωτιά και πρέπει να είμστε, έτοιμοι, δυνατοί και μονοιασμένοι για αν τα διώξουμε ξανά μακριά. Ας διδαχτούμε λοιπόν από την Ιστορία κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, ας φερθούμε τουλάχιστον με καλοσύνη και γενναιοδωρία σε όσους δεν έχουν τη δική μας τύχη να ζουν σε μια χώρα που απολαμβάνει την ειρήνη...
Δείτε ένα απόσπασμα από την κλασική ταινία του Charlie Chaplin "The Great Dictator" - "Ο μεγάλος δικτάτορας". Ο ήρωας που υποδύεται στην ταινία ο Τσάπλιν μοιάζει με τον Χίτλερ και παίρνει τη θέση του. Τότε ακούγεται μπροστά στο κοινό αυτή η ιστορική για τον κινηματογράφο ομιλία.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
March 2018
Categories |
Γραμματομαζώματα... αριθμοσκορπίσματα
RSS Feed
