Η 3η μέρα του Δεκέμβρη είναι αφιερωμένη στα άτομα με αναπηρίες. Έχουμε εκλεκτούς καλεσμένους για να τη γιορτάσουμε μαζί: τα παιδιά του 2ου Ειδικού Σχολείου Ηρακλείου και τους δασκάλους τους. Στο μεταξύ ετοιμαζόμαστε, για να τους υποδεχτούμε όπως πρέπει!
Διαβάσαμε το βιβλίο του Μερκούριου Αυτζή "Θέλω μόνο να παίξουμε". Ο Μάνος, ο ήρωας του βιβλίου είχε σύνδρομο Down.
Εσείς έχετε κάποιο φίλο που αντιμετωπίζει δυσκολίες κινητικές ή άλλες;
Νομίζετε πως μόνο τα στόματα μιλούν;
Νομίζετε πως μόνο με τα μάτια μπορεί να δει κανείς;
Ακούστε ένα τραγούδι και φτιάξτε μια ιστορία μαζί με τον διπλανό ή τη διπλανή σας. Πώς φαντάζεστε τον άνθρωπο που τραγουδά; Είναι μικρός ή μεγάλος; Αγόρι ή κορίτσι; Πώς είναι η εμφάνισή του; Από πού είναι; Σε ποια γλώσσα είναι γραμμένο το τραγούδι; Είναι χαρούμενο ή λυπητερό; Για ποιο πράγμα μιλάει; Στο τέλος ζωγραφίστε την ιστορία σας.
Δείτε τώρα μια φωτογραφία και πείτε ό, τι σας έρχεται στο μυαλό για το κορίτσι αυτό. Μη ντραπείτε να πείτε με ειλικρίνεια τι σκέφτεστε. Είναι λογική η αμηχανία μας μπροστά σε κάτι που μας φαίνεται παράξενο, διαφορετικό.
Και τώρα δείτε το βίντεο του τραγουδιού που ακούσατε την πρώτη φορά. Σκέφτεστε διαφορετικά γι'αυτην τώρα; Μοιάζει καθόλου με την εικόνα που πλάσατε γι' αυτήν με τη φαντασία σας; Ναι ή όχι; Γιατί;
Τι είναι εκείνο που σας έκανε να αλλάξετε γνώμη; Ετοιμοι να υποδεχτούμε τους καλεσμένους μας;
0 Comments
Παίξαμε σήμερα ένα αγαπημένο μας παιχνίδι από πέρυσι: το παιχνίδι των δεκαδικών αριθμών. Έχει πλάκα, φτιάχνεται πολύ εύκολα και παίζεται στο σπίτι αλλά και στο σχολείο! Αρκεί να κόψουμε μια μονάδα σε 10 δέκατα, 100 εκατοστά και 1.000 χιλιοστά. Έπειτα κόβουμε ένα δέκατο σε 10 εκατοστά και ένα εκατοστό σε 10 χιλιοστά. Έτσι φτιάχνοντας το παιχνίδι κατανοούμε την αξία των ψηφίων, δεκαδικών και ακέραιων. Διαπιστώνουμε ακόμη πως κάθε ψηφίο είναι 10 φορές μεγαλύτερο από εκείνο που βρίσκεται στα δεξιά του. Στο τέλος πρέπει να έχουμε 10 μονάδες, 9 δέκατα, 9 εκατοστά και 9 χιλιοστά. Το παιχνίδι παίζεται με δύο τρόπους: α) Βάζω στο μυαλό μου έναν αριθμό και τον φτιάχνω χωρίς να πω ποιος είναι. Ο διπλανός μου στον κύκλο πρέπει να τον βρει. Οι υπόλοιποι τον γράφουν στην κόλλα τους. β) Ο διπλανός μου μου λέει έναν αριθμό κι εγώ πρέπει να τον φτιάξω. Συνεχίζουμε μέχρι να τελειώσουν όλοι. Ποιος κερδίζει; Στο παιχνίδι μας κερδίζουν όλοι όσοι παίζουν! Τα λάθη μας είναι πάντα ευπρόσδεκτα καθώς μας δίνουν αφορμή για συζήτηση. Οι παγίδες επιτρέπονται... Παίξτε το και θα μας θυμηθείτε! Η φετινή γιορτή μας φτιάχτηκε από μικρά στιγμιότυπα από την μαύρη επταετία της Δικτατορίας και τη θυσία του Πολυτεχνείου. Συνεργαστήκαμε πολύ όμορφα με την Β' και την Ε' Τάξη. Το Δ1 με την κυρία Αναστασία και την κυρία Γεωργία, τη θεατρολόγο μας είχαν ετοιμάσει έναν υπέροχο αυτοσχεδιασμό με την κήρυξη της Δικτατορίας της 21η Απριλίου του 1967 μέχρι την κατάληψη του Πολυτεχνείου και την εισβολή του τεθωρακισμένου άρματος στις 17 Νοέμβρη. Το Δ2 με την κυρία Ελευθερία είχαν αναλάβει να παρουσιάσουν τη λογοκρισία και μας συγκίνησαν μέσα από το ποίημα του Αζίζ Νεσίν "Σώπα, μη μιλάς" και το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη "Αρνιέμαι". Ακολούθησε η Ε' Τάξη με τον κύριο Κώστα που μας μετέφεραν στο Πολυτεχνείο όπου κλεισμένοι οι φοιτητές μετέδιδαν από τον ραδιοφωνικό σταθμό που είχαν φτιάξει. Ήτνα τόσο αληθινό που νιώσαμε σαν να ήμαστε εκεί μαζί τους! Τελειώσαμε με τα μικρά μας της Β' Τάξης που μας τραγούδησαν ένα δύσκολο τραγούδι και μας έκαναν να νιώουμε περήφανοι και αισόδοξοι... Δεν ήταν μεγάλη γιορτή αλλά τα αποστάγματα των βιωματικών μαθημάτων που είχαμε κάνει στην τάξη. Άλλωστε πιστεύουμε πως οι εθνικές επέτειοι είναι πάνω απ'όλα μαθήματα Ιστορίας!
Πέρυσι, που είμαστε μικρότεροι προσεγγίσαμε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μέσα από την εικαστική τέχνη. Φέτος ξέρουμε περισσότερα, μαθαίνουμε την Ιστορία και μπορούμε να ασχοληθούμε με πιο "δύσκολα" πράγματα. Ποίηση και λογοτεχνία λοιπόν. Μαζί με τα αποσπάσματα από το βιβλίο της Ζωρζ Σαρή "Τα γενέθλια" διαβάζουμε ποιήματα και ακούμε τραγούδια. Έχουμε μετατρέψει την τάξη μας σε μια τάξη από το σχολείο της κυρίας Ξένου. Η δασκάλα μας είναι η κυρία Ρίτα, η δασκάλα της Άννας. Αν μπει κάποιος μεγάλος σηκωνόμαστε αμέσως όρθιοι, "κλαρίνο" που λέει κι η Ζωρζ Σαρή στο βιβλίο της και κάνουμε πως τραγουδάμε ένα χαζό τραγουδάκι. Κάτω από το θρανίο όμως κρύβουμε τα απαγορευμένα βιβλία. Μιλάμε σιγά γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα μας ακούσει και τότε... ποιος ξέρει που θα βρεθεί η κυρία Ρίτα, η κυρία Ξένου και οι άλλες δασκάλες του σχολείου. Στον πίνακα η ημερομηνία γράφει Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 1972.
Το πρωί η κυρία Ρίτα μας διάβασε ένα ποίημα του Τούρκου ποιητή Αζίζ Νεσίν. και μας ζήτησε να της πούμε τι νιώσαμε ακούγοντάς το.
Συζητήσαμε και καταλήξαμε πως σε κάθε σκοτεινή περίοδο της Ιστορίας εκείνοι που καταπιέζουν είναι οι λίγοι, όπως και εκείνοι που αντιστέκονται. Αντίθετα οι περισσότεροι είναι όσοι σιωπούν είτε από φόβο είτε επειδή κοιτάζουν τη δουλειά τους. Ίσως γι' αυτό το μεγαλύτερο μέρος του ποιήματος του Αζίζ Νεσίν είναι το "Σώπα", ενώ το "μίλα" ξεσπά στους τελευταίους στίχους. Το ποίημα του Νεσίν μας θύμισε το τραγούδι του Πάνου Τζαβέλλα που είχαμε μάθει πέρυσι, τον κυρ-Παντελή.
Στο τέλος χωριστήκαμε σε τρεις ομάδες και πήραμε από μία αποστολή: να φτιάξουμε ένα σύμπλεγμα αγαλμάτων που να φανερώνει ποια είναι η ομάδα μας. Όμως πρώτα έπρεπε να πούμε πώς νιώθουμε και τι θέλουμε να δείξουμε στους άλλους με το έργο που θα φτιάξουμε. Η τρίτη ομάδα, των φοιτητών, είχε φτιάξει δύο συμπλέγματα. Και τα δύο μας άρεσαν αλλά τελικά επιλέξαμε το δεύτερο.
Όλες οι ομάδες δουλέψαμε τέλεια! Οι δασκάλες μας είναι πολύ περήφανες για εμάς. Οι παρατηρήσεις μας έδειξαν πως στο μάθημα της Ιστορίας πετάμε! Οι ερωτήσεις μας είναι εξαιρετικές, τόσο που μερικές φορές τις δυσκολέψαμε αλλά δε θυμώνουν καθόλου γι' αυτό. Αντίθετα μας καμαρώνουν και λένε πως αυτό είναι το σωστό: ο μαθητής να ξεπερνά τον δάσκαλο!
Στο πλαίσιο των μαθημάτων μας στη Γλώσσα αλλά και στη Μελέτη Περιβάλλονοτς για την ασφαλή οδήγηση επισκεφτήκαμε την έκθεση της Τροχαίας στο Συνεδριακό Κέντρο Παγκρήτιας Συνεταιριστικής Τράπεζας. Είδαμε και ακούσαμε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Μας εντυπωσίασαν τα ειδικά γυαλιά που φορέσαμε για να δούμε πώς βλέπει κάποιος που έχει πιει αλκοόλ. Δεν μπορούσαμε ούτε να περπατήσουμε σε μια ευθεία...φανταστείτε να οδηγούσαμε κιόλας. Το πιο φοβερό είναι πως αυτός που έχει πιει νομίζει πως βλέπει τέλεια όπως πάντα! Δυστυχώς δεν προλάβαμε να παίξουμε με όλα τα παιχνίδια της έκθεσης αλλά είναι πολύ χρήσιμο να την επισεκφθούμε μαζί με τους γονείς μας. Είναι ανοιχτή καθημερινά (ως τις 24 Νομεμβρίου) με ελεύθερη είσοδο μέχρι τις 21.00. Καλό θα είναι βέβαια να το έχουμε επιβεβαιώσει από πριν με ένα τηλεφώνημα. Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε το κουμπί. Περάσαμε μια δωρική εβδομάδα: λιτή, χωρίς πολυτέλειες και πολλά λόγια. Πριν φύγουμε από τη Σπάρτη για να ανηφορίσουμε στην Αττική και την Αθήνα, χορέψαμε τους τρεις σπαρτιατικούς χορούς (των γερόντων, των ανδρών και των παιδιών), φάγαμε μέλανα ζωμό και σχηματίσαμε τη σπαρτιατική φάλαγγα. Παρουσιάσαμε τις εργασίες που κάναμε αξιοποιώντας τις πληροφορίες και τις γνώσεις μας. Τέσσερις δεκαεπτάχρονοι Σπαρτιάτες, ο Απόλλων, ο Απελλής, ο Σαυρίας και ο Πολύγνωτος, μας έδειξαν τα όπλα τους, σχημάτισαν μια φάλαγγα, προσπάθησαν να μας πείσουν πως ο μέλας ζωμός είναι πεντανόστιμος, μας περιέγραψαν μια μέρα στο στρατόπεδο και μας έκαναν επίδειξη των πολεμικών τεχνών που διδάσκονται. Η δεύτερη ομάδα με έναν φοβερό αυτοσχεδιασμό είχε ετοιμάσει για εμάς ένα έργο μυστηρίου. Πώς βρέθηκαν τα κλεμμένα βρέφη των Σπαρτιατών κλεισμένα σε μια σπηλιά; Γιατί ήταν μόνο κορίτσια; Ποιος ήταν ο μυστηριώδης μαυροφορεμένος ξένος που τα απήγαγε; Σαφώς επηρεασμένοι από το θεατρικό έργο που παρακολουθήσαμε μέσα στην εβδομάδα "Το μυστήριο της Πολιτείας του Χάμελιν" από την ομάδα Σχήμα 7, διακόψαμε τη ροή του έργου για να δώσουμε τη δική μας εκδοχή. Ακούστηκαν διάφορες απόψεις. Οι επικρατέστερες ήταν πως ήταν ο ένας από τους δύο βασιλιάδες της Σπάρτης που είχε σκοπό να εκθρονίσει τον αδερφό του ή ένας διψασμένος για εκδίκηση είλωτας. Η τρίτη ομάδα δούλεψε με ένα σύγχρονο μοντέλο πάνω σε ένα διαδραστικό έργο επιστημονικής φαντασίας. Μια αρχαιολόγος και μια ξεναγός συνοδεύουν, κάτω από την καθοδήγηση μιας σκηνοθέτιδας, μια ταξιδιώτισσα σε ένα ταξίδι στο χρόνο. Φτάνοντας στην αρχαία Σπάρτη ζητούν να ξεναγηθούν στην πόλη αλλά και να συνομιλήσουν με τις γυναίκες των Σπαρτιατών. Όταν η δασκάλα επεσήμανε πως κάποιες πληροφορίες που δίνονταν στο έργο δεν ήταν ακριβείς, η σκηνοθέτης έσπευσε να αποκαταστήσει την Ιστορική τάξη ανατρέχοντας στις πηγές! Προτεινόμενο για το φεστιβάλ των Καννών τουλάχιστον! Επειδή οι δασκάλες μας γκρινιάζουν γιατί δεν τακτοποιούμε τα πράγματά μας... δείτε και κρίνετε μόνοι σας! Μετά από όλα αυτά το ταξίδι μας στην αρχαία Σπάρτη τελείωσε. Είμαστε έτοιμοι για να γνωρίσουμε το αντίπαλο δέος της εποχής. Αθήνα... σου ερχόμαστε! |
Οι δράσεις της ΤετάρτηςΝα ΄μαστε πάλι εδώ! Με την ίδια όρεξη και το ίδιο κέφι να μάθουμε παίζοντας και να παίξουμε μαθαίνοντας! Archives
June 2018
Categories |
Γραμματομαζώματα... αριθμοσκορπίσματα