Περάσαμε τέλεια σήμερα ( ναι, ναι ξέρουμε... κάθε φορά το ίδιο λέμε...)! Επισκεφθήκαμε ένα από τα ωραιότερα μουσεία της Κρήτης, γίναμε ερευνητές, επιστήμονες, παρατηρητές! Επισκεφθήκαμε τα έγκατα της γης και είδαμε σταλαχτίτες και σταλαγμίτες, σηκώσαμε το βλέμμα στον ουρανό κι απολαύσαμε τους γυπαετούς, τους βασιλαετούς, τους μελισσοφάγους, ξεχωρίσαμε τις κατηγορίες των ζώων και τα διαφορετικά οικοσυστήματα, ανακαλύψαμε παλαιοντολογικούς θησαυρούς με τη σκαπάνη μας, "βουτήξαμε" στο βυθό της θάλασσας, ανακαλύψαμε τα πλούσια οικοσυστήματα και τη βιοποικιλλότητα της Μεσογείου μέσα από παιχνίδια γνώσεων με τα tablets του μουσείου, "ταρακουνηθήκαμε" από δυο φοβερούς σεισμούς στον εξομοιωτή σεισμών και νιώσαμε δέος μπορστά στους δεινόσαυρους! Τι να πρωτοθυμηθούμε! Οι μουσειοπαιδαγωγοί κι οι υπάλληλοι του μουσείου ενθουσιάστηκαν μαζί μας όσο κι εμείς μ' εκείνους. Με άριστα το 10, εμείς τους βάλαμε και 11 και 15 και 20! Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης είναι ένα από τα πιο όμορφα και ενδιαφέροντα μουσεία του τόπου μας και ποτέ μια επίσκεψη δε φτάνει καθώς συνέχεια ανανεώνεται κι έχει φρέσκιες ιδέες , νέα προγράμματα, καλοκαιρινά εργαστήρια και τόσα άλλα. Είμαστε πολύ περήφανοι για τη δραση του.
Συντονιστείτε στην ιστοσελίδα του για να σχεδιάσετε την επόμενή σας επίσκεψη! Κλικ στην εικόνα!
0 Comments
Αφού τελειώσαμε το μάθημα της Γεωμετρίας, η Ευαγγελια μας είπε στενοχωρημένη πως δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι το τετραγωνικό μέτρο. Της προτείναμε να φτιάξει ένα μόνη της κι αν ακόμη δεν μπορεί να το καταλάβει, να της το εξηγήσουμε ξανά! Έβαλαν κι οι φίλες της ένα χεράκι και δε χρειάστηκε να μας ξαναρωτήσει! Ο Γιάννης στο σπίτι προχώρησε ακόμη παραπέρα! Με τη βοήθεια του μπαμπά του μας έφτιαξαν ένα πτυσόμενο τετραγωνικό μέτρο για να μην πιάνει και χώρο!
Μας αρέσουν πολύ οι ιστορίες μυστηρίου αλλά και η αρχαιολογία και η Ιστορία. Αποφασίσαμε να διαβάσουμε τη "Μυστική Αποστολή-Το χαμένο ημερολόγιο του παππού" της συγγραφέα Μαρίας Δασκαλάκη που συνδυάζει και τα τρία! Έχει 13 κεφάλαια και για να διαβάσουμε και να συζητήσουμε κάθε κεφάλαιο χρειαζόμαστε μία ώρα περίπου. Υπολογίσαμε λοιπόν πως μας χρειάζονται 14 ώρες φιλαναγνωσίας ή ένας μαραθώνιος ανάγνωσης δυόμισι εργάσιμων ημερών (σαϊνια και στα Μαθηματικά). Φύγαμε!
Το βιβλίο μας μεταφέρει στη σημερινή αλλά και στην αρχαία Ελεύθερνα, μια πόλη της αρχαίας Κρήτης. Το ενδιαφέρον με την Ελεύθερνα είναι πως δεν είναι μινωική αλλά ιδρύθηκε από τους Δωριείς τον 9ο αιώνα.
Στον αρχαιολογικό χώρο της Ελεύθερνας γίνονταν ανασκαφές από τον αρχαιολόγο Νίκο Σταμπολίδη και την ομάδα του τα τελευταία τριάντα χρόνια και έφεραν στο φως σημαντικά ευρήματα με κυριότερη τη Νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας. Εκεί βρίσκεται πλέον το Αρχαιολογικό Μουσείο της Ελεύθερνας από το 2015.
Κεφάλαιο 1ο
Γνωρίζουμε τους πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, την Αριάνθη και τον Δημήτρη καθώς και τη Δανάη, τη θεία τους, που είναι αρχαιολόγος και συμμετείχε από φοιτήτρια στις ανασκαφές του καθηγητή Νίκου Πατμανίδη. Ο Νίκος Πατμανίδης είναι μυθιστορηματικό πρόσωπο πίσω από το οποίο κρύβεται ο καθηγητής Νίκος Σταμπολίδης.
Κάποιοι, όταν επισκέπτονται έναν αρχαιολογικό χώρο, βλέπουν απλά πέτρες. Κάποιοι άλλοι, αφουγκράζονται τον τόπο, κλείνουν τα μάτια για να νιώσουν το αόρατο νήμα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, παρατηρούν, ψάχνουν, ρωτούν, ερευνούν σαν τη Δανάη και τον καθηγητή.
Μαζί τους επισκεπτόμαστε τη Νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας και αφουγκραζόμαστε τα μυστικά της. Ο Δημήτρης ακούγοντας όλα τούτα τα θαυμαστά ήδη το έχει μετανοιώσει που έχασε τα εγκαίνια του μουσείου επειδή θεώρησε πως θα ήταν βαρετά!
Μα τι είναι η νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας;
Τα οστά ενός αγοριού δώδεκα χρόνων που έζησε και έπαιξε σ΄αυτά τα μέρη χιλιάδες χρόνια πριν, μας εντυπωσίασε. Κι ακόμη περισσότερο πως σ' έναν τάφο διπλανό αλλά μεταγενέστερο βρέθηκαν τα οστά ενός σκύλου, του αγαπημένου του συντρόφου ίσως... Αμέσως μας ήρθαν στο μυαλό εικόνες από την περσινή χρονιά: το "Προσφυγάκι", το βοσκόπουλο με το κουταβάκι του που βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας αλλά και τα οστά του αλόγου που βρέθηκε θαμμένο δίπλα στον ιππέα του, που είδαμε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.
Μιλήσαμε για τους τρεις τρόπους ταφής και τις ταφικές συνήθεις της εποχής, θυμηθήκαμε όσα γνωρίσαμε πέρυσι από την Ιλιάδα του Ομήρου αλλά και για τον τρόπο που θάβονται και κηδεύονται οι άνθρωποι σήμερα, στην Ελλάδα και όχι μόνο.
Η Ίτανος ήταν μια αρχαία πολη που βρισκόταν στο βορειοανατολικό άκρο της Κρήτης, στη θέση που βρίσκεται η σημερινή Ερημούπολη, κοντά στη Σητεία.
Όχι δεν έφτασε ως εκεί η χάρη μας, αλλά κάναμε ένα εξίσου μεγάλο ταξίδι! Ακολουθήσαμε τα χνάρια ενός βιβλίου από τη στιγμή που φτάνει στον εκδοτικό οίκο και το τυπογραφείο μέχρι να το πάρουμε εμείς στα χέρια μας, να το ξεφυλλίσουμε, να το μυρίσουμε, να το κρύψουμε κάτω από το μαξιλάρι μας και να του χαρίσουμε μια θέση στην καρδιά μας! Είδαμε τεράστιες μηχανές που εκτυπώνουν, όχι σελίδα σελίδα όπως νομίζαμε αλλά τέσσερις ή οχτώ μαζί και μάθαμε πως οι εκτυπωτικές μηχανές δε χρειάζονται μελάνι σε όλα τα χρώματα αλλά μόνο στα τέσσερα βασικά (κόκκινο, κίτρινο, μπλε, μαύρο). Κοιτάξαμε μέσα από έναν σούπερ ουάου δυνατό μεγεθυντκό φακό. Ύστερα είδαμε τη μηχανή που κόβει τις σελίδες σε δισέλιδα, εκείνη που τις ράβει και την άλλη που τις κολλάει με θερμή κόλλα στη ράχη για να είναι έτοιμες να ντυθούν το εξώφυλλο και ονομαστούν και επίσημα "Βιβλίο". Μάθαμε, κι αυτό μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, πως όλο το χαρτί που κόβεται, δεν πάει χαμένο αλλά ανακυκλώνεται για να γίνει κούτες συσκευασίας. Είδαμε ανθρώπους που αγαπούν τη δουλειά τους, ευγενικούς και υπομονετικούς, που δε βαρέθηκαν να μας εξηγούν και να απαντούν στις απορίες μας.
Και μη νομίζετε πως αυτά ήταν όλα όσα είδαμε! Α, όχι! Γνωρίσαμε την κυρία Σιντορέ και τους φίλους της και παρακολουθήσαμε μια υπέροχη παράσταση εμπνευσμένη από το βιβλίο της Μαρίας Καριωτάκη "Η κυρία Σιντορέ και η γραμματική σαν παραμύθι". Η παράσταση μάλιστα ήταν ιδιωτική... μόνο για εμάς! Είμαστε ή δεν είμαστε VIP; ΟΙ ηθοποιοί μας μετέδωσαν το κέφι τους και μας έμαθαν τη Γραμματική κι ένα τραγούδι... ή μάλλον όχι μόνο ένα!
Το απολαύσαμε πραγματικά όλοι!
Πριν φύγουμε μας έκαναν δώρο για τη Βιβλιοθήκη του σχολείου και δυο αντίτυπα από ένα από τα πιο αγαπημένα μας βιβλία! "Τα γράμματα στον Άγιο Βασίλη" της Σοφίας Νικολιδάκη. Όχι πως δεν το έχουμε στα ράφια μας αλλά έλα που τα Χριστούγεννα είναι τόσο περιζήτητο που η καημένη η κυρία Εμμανουέλα το έψαχνε αλλά πάντα κάποιος την είχε προλάβει και το είχε δανειστεί.
Για να καλοπιάσουμε το δρακάκι του πήραμε ένα βιβλίο που... το λιγουρευόταν χρόνια τώρα! Βιβλιοφάγο δρακάκι μας, περαστικά! Κουκουλώσου και καλό διάβασμα!
Και για να σου φτιάξουμε το κέφι, σου αφιερώνουμε κι ένα τραγουδάκι! Πάμε όλοι μαζί!
Στα Μαθηματικά μάθαμε τι είναι οι παράλληλες, οι τεμνόμενες και οι κάθετες ευθείες. Μάθαμε να χρησιμοποιούμε τα κατάλληλα εργαλεία: χάρακα, γνώμονα και μοιρογνωμόνιο για να τις σχεδιάζουμε. Ύστερα πήραμε τα κουβάρια μας, κόψαμε κλωστές και φτιάξαμε σε ζευγάρια ευθείες στο χώρο. Ήταν λίγο πιο δύσκολο στην αρχή αλλά και πολύ ενδιαφέρον! Όταν αφήσαμε τις ευθείες μας να πέσουν κάτω και "παγώσαμε" την εικόνα διαπιστώσαμε πως είχαμε δημιουργήσει ένα πολύ όμορφο ανθρώπινο γλυπτό.
Με αφορμή το παράθεμα της Ιστορίας για τον θάνατο του Επαμεινώνδα, τα αγόρια μας χάρισαν σπουδαίες ερμηνείες. Να ευχαριστήσουμε βέβαια και τη σκηνοθέτη, που πολύ την ταλαιπώρησαν, καθώς και την ενδυματολόγο τους.
Δεν ξέραμε τι να πρωτογιορτάσουμε σήμερα. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως αποφασίσαμε, όπως πάντα, να γιορτάσουμε για όλα! Ακούσαμε, ζωγραφίσαμε και αυτοσχεδιάσαμε πάνω στο τραγούδι του Λουδοβίκου των Ανωγείων "Ποιο το χρώμα της αγάπης". Δεν καταφέραμε να βρούμε το χρώμα της αγάπης αφού άλλοτε είναι μαύρο, άλλοτε λευκό, άλλοτε κόκκινο... Μάλλον η αγάπη χωράει όλα τα χρώματα τελικά!
Ύστερα βουτήξαμε σε πιο βαθιά νερά. Μια και μιλήσαμε για το θέατρο στη Γλώσσα και το αρχαίο θέατρο στην Ιστορία και τη Μελέτη, αποφασίσαμε να εμβαθύνουμε σε μια παλιά μας γνώριμη την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή. Την είχαμε συναντήσει για πρώτη φορά στο βιβλίο της Ζωρζ Σαρή "Τα γενέθλια" αποσπάσματα του οποίου διαβάζαμε όσο μελετούσαμε την περίοδο της δικτατορίας στην Ελλάδα.
Η Αντιγόνη και ο Αίμονας εκπροσωπώντας τους θείους, τους άγραφους νόμους στάθηκαν απέναντι στον βασιλιά Κρέοντα και τους δικούς του ανθρώπινους νόμους. Ο νόμος της αγάπης ο πιο δυνατός απ' όλους: η αγάπη της Αντιγόνης προς τον νεκρό αδελφό της τον Πολυνείκη, η αγάπη του Αίμονα προς την Αντιγόνη...
Ακούσαμε το κείμενο του Σοφοκλή στα αρχαία ελληνικά για να νιώσουμε τη μουσική της Γλώσσας, κι ύστερα το ακούσαμε και το διαβάσαμε στα νέα ελληνικά. Υπογραμμίσαμε τις λέξεις που μας φάνηκαν γνωστές, έστω κι αν δεν γνωρίζαμε τη σημασία τους. Αρκετές από αυτές τις είχαμε ξανακούσει στη θεία λειτουργία ή μας θύμιζαν κάποιες άλλες. Διαπιστώσαμε πως ήταν πολλές!
Έπειτα είδαμε ένα απόσπασμα από την τραγωδία του Σοφοκλή με την Ειρήνη Παππά αλλά και από την κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου "Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο" με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Όλοι την είχαμε δει και είχαμε γελάσει μ' αυτή τη σκηνή αλλά δεν ξέραμε τι σήμαινε! Φυσικά γράψαμε τη γνώμη μας για το τι θα κάναμε αν βρισκόμαστε στη θέση του Αίμονα ή της Αντιγόνης. Όπως πολύ σοφά παρατήρησε και ο Μιχάλης, εκπροσωπώντας τα αγόρια, "Ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα έφτανα εγώ να συμφωνήσω με ένα κορίτσι"! Κι η Ερήνη με την Ευαγγελία, εκπροσωπώντας τα κορίτσια, συμπλήρωσαν "Αν ο κόσμος μας είχε περισσότερες Αντιγόνες απ' ό,τι Ισμήνες, θα ήταν καλύτερος"... Στο τέλος, επειδή "το τερπνόν" συνδυάζεται πάντα "μετά του ωφελίμου" κάναμε και Ανάγνωση, Ορθογραφία, Αντιγραφή και εργασίες στη Γλώσσα και στα Μαθηματικά.
Κι από τα τραγούδια και τις τραγωδίες, οι δρόμοι μας στρώθηκαν με βιβλία που χαρίσαμε ο ένας στον άλλον με πολλή αγάπη, γιατί τα βιβλία κι η αγάπη πάνε μαζί!
Μια μέρα η δακάλα μας ήρθε ντυμένη κάπως παράξενα... Δε δώσαμε και πολλή σημασία. Έτσι κι αλλιώς της αρέσει να ντύνεται παράξενα, ήταν και Τσικνοπέμπτη... Έπειτα προσέξαμε πως όλη μέρα κουβαλούσε μαζί της μια ομπρέλα κι ας μην έβρεχε. Αφήστε που δεν έφηνε από τα χέρια της το βιβλίο που κρατούσε. Της ζητήσαμε να το δούμε. "Μαίρη Πόππινς" της Pamela Lyndon Travers. Δε μας θύμιζε τίποτα αλλά μας έκαν εντύπωση που η κυρία Ελευθερία και η κυρία Αναστασία μιλούσαν γι' αυτήν με τόση νοσταλγία και τόση αγάπη κι όλο κάτι θυμόντουσαν και σκάγανε στα γέλια! Για εκείνες, λέει, η Μαίρη Πόππινς ήταν κάτι σαν αυτό που είναι για μας σήμερα ο Χάρι Πότερ! Η Pamela Travers έγραψε οχτώ βιβλία με τις ιστορίες της θρυλικής νταντάς. Γιατί καμία νταντά δεν αντέχει τα παιδιά των Μπανκς, την Τζέιν και το Μάικλ; Πώς εμφανίζεται ξαφνικά στο σπίτι τους η Μαίρη Πόπινς; Είναι δυνατό να πάει κανείς βόλτα μέσα σε μια ζωγραφιά; Ή να αρχίσει να πετάει επειδή τον έπιασε νευρικό γέλιο; Και θα μείνει τελικά με τα παιδιά η Μαίρη Πόππινς; Μμμ, ενδιαφέρον ακούγεται... Από το βιβλίο ήρθε η κουβέντα στην ταινία. Σπουδαία ταινία, λέει, υποψήφια για 13 όσκαρ και πήρε τα 5 από αυτά! Οι δασκάλες μας μάς πρότειναν να τη δούμε, αν και η αλήθεια είναι πως προβληματίζονταν αν μια ταινία του 1964 θα μπορούσε να αγγίξει τα σημερινά παιδιά! Ε, λοιπόν ναι! Την είδαμε και την καταευχαριστηθήκαμε. Μας άρεσε πολύ και σκάσαμε στα γέλια αλλά στο ταβάνι δεν ανεβήκαμε. Φαίνεται πως δεν πιάνουν τα μαγικά ξόρκια στην εποχή μας. Καταλάβαμε τι θα πει "κλασική" ταινία, κλασικά χρόνια, κλασική μουσική! Σας την προτείνουμε! Από την Αθήνα των κλασικών χρόνων, που φτιάξαμε στο μάθημα της Ιστορίας, περάσαμε σε μια σύγχρονη πόλη, ανοιχτή στις προκλήσεις και στη διαφορετικότητα, πολύχρωμη όπως την ονειρευόμαστε. Το project που ετοιμάσαμε μαζί με την κυρία Ελένη Μπαλταδάκη, τη δασκάλα μας των Αγγλικών, με πολύ μεράκι, έμπνευση και κατασκευαστική δεινότητα εκτίθεται στην είσοδο του σχολείου. What an inspiration!
Ετοιμάσαμε κατασκευές και projects αλλά και άρθρα και ζωγραφιές. Μια παράσταση του Αρστοφάνη. Ανάμεσα στη "Λυσιστράτη" και τις "Εκκλησιάζουσες" επιλέξαμε τη δεύτερη κωμωδία. Οι άντρες κουρασμένοι από τον πόλεμο εγκαταλείπουν τα κοινά και κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Στο μεταξύ οι γυναίκες ντύνονται αντρικά και κάνουν μία πομπή ως την Πνύκα όπου και ψηφίζουν νέους και πιο δίκαιους νόμους για όλους. Ο Αριστοφάνης καταγράφει τα πάντα και τελικά συγγράφει τη γνωστή κωμωδία. Οι Βάτραχοι είναι κωμωδία του Αριστοφάνη που διδάχτηκε πρώτη φορά στα Λήναια το 405 π.Χ., κερδίζοντας τα "Πρωτεία" (το πρώτο βραβείο δηλαδή). Η υπόθεσή της περιστρέφεται γύρω από έναν ποιητικό διαγωνισμό που οργανώνει στον κάτω κόσμο ο Διόνυσος ανάμεσα στον Αισχύλο και τον Ευριπίδη. Το έργο κριτικάρει τους νέους τραγικούς ποιητές αλλά και τον ίδιο τον Ευριπίδη, ενώ το πολιτικό του μήνυμα θεωρείται ότι είναι η προτροπή για επιστροφή στην ολιγαρχία. Όσο το διαβάζαμε, πήραμε και μια πρώτη γεύση από τον καταστρεπτικό εμφύλιο πόλεμο, τον Πελοποννησιακό, που θα μελετήσουμε στην επόμενη ενότητα της Ιστορίας. Παίξαμε παιχνίδια που έπαιζαν τα παιδιά στην αρχαία Αθήνα. Ετοιμάσαμε δρώμενα με θέμα τις Καρυάτιδες και τα γλυπτά του Παρθενώνα. Σκηνοθετήσαμε, ομολογουμένως με πολλή μαεστρία, ένα αρχαιολογικό θρίλερ με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις και υψηλή τεχνολογία. Χρησιμοποιώντας ως όχημα χρονομηχανή που είχαμε κατασκευάσει σε προηγούμενο μάθημα, οι Καρυάτιδες επικοινώνησαν με βιντεοκλήση με την αδερφή τους στο Βρετανικό Μουσείο. Μια αποφασισμένη αρχαιολόγος πήρε την κατάσταση στα χέρια της και ...πάμε για όσκαρ! Γράψαμε γράμματα ένα σωρό: προς την κυβέρνηση της Ελλάδας αλλά και της Μεγάλης Βρετανίας, προς τις Καρυάτιδες του Ερέχθειου αλλά και στην έκτη Καρυάτιδα, την ξενιτεμένη, προς το Μουσείο της Ακρόπολης αλλά και προς το Βρετανικό Μουσείο.
|
Οι δράσεις της ΤετάρτηςΝα ΄μαστε πάλι εδώ! Με την ίδια όρεξη και το ίδιο κέφι να μάθουμε παίζοντας και να παίξουμε μαθαίνοντας! Archives
June 2018
Categories |
Γραμματομαζώματα... αριθμοσκορπίσματα