Μιλάμε συχνά στην τάξη για τα στερεότυπα. Λέμε πως είναι οι σκέψεις μας, οι εκτιμήσεις μας, οι ιστορίες που φτιάχνουμε για ανθρώπους, ιδέες ή πράγματα πριν καν τα γνωρίσουμε.
Πού έχουν τις ρίζες τους τα στερεότυπα; Μα σε όσα ακούμε γύρω μας, σε μια κακή ή καλή εμπειρία που μας οδήγησε στο να σχηματίσουμε μια εικόνα, σε μια ανάμνηση δική μας ή κάποιου άλλου. Τα στερεότυπα, όταν δεν προσπαθούμε να καταλάβουμε από πού προέρχονται και δεν τα κρίνουμε, παγώνουν και μοιάζουν κάπως έτσι! Θυμάστε την "εποχή των παγετώνων";
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε στερεότυπα, που μας παγιδεύουν και μας κάνουν να γενικεύουμε. Για παράδειγμα αν κάποιος σκύλος με κυνήγησε όταν ήμουν μικρός, θεωρώ όλους τους σκύλους άγριους και τους φοβάμαι ακόμη και τώρα που μεγάλωσα. Υπάρχουν καλά και κακά στερεότυπα; Εσείς τι λέτε;
Σήμερα λοιπόν ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα ακόμη στερεότυπο που πολύ μας προβλημάτισε! Πάρτε χαρτί και μολύβι για να σημειώνετε. Μην βιάζεστε! Σας περιμένουμε... Αρχικά η δασκάλα μας ρώτησε τι μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε τη λέξη Κρήτη. Σκεφτείτε κι εσείς! Για να δούμε! Μην κρυφοκοιτάζετε!
Ύστερα είδαμε μια εικόνα κι έπρεπε να την περιγράψουμε όσο καλύτερα γινόταν.
Όλοι είπαμε πως ο άνδρας της φωτογραφίας είναι Κρητικός κι ας μην κρατάει λύρα. Η δασκάλα μας ρώτησε πού το καταλάβαμε και απαντήσαμε πως μας βοήθησαν τα ρούχα, το μαύρο πουκάμισο, το μαντίλι, τα γένια και το αυστηρό ύφος.
Στη συνέχεια είδαμε ένα βίντεο και είπαμε πώς μας έκανε να νιώσουμε.
Μας γεννήθηκαν απορίες.
Έπειτα χωριστήκαμε σε ομάδες και πήραμε από ένα άρθρο για να το διαβάσουμε και να το συζητήσουμε μεταξύ μας.
Μετά παρουσιάσαμε τα άρθρα μας και στους συμμαθητές μας.
Η αλήθεια είναι πως ξαφνιαστήκαμε! Τα επιφωνήματα έδιναν κι έπαιρναν και η συζήτηση άναψε!
Στο τέλος των παρουσιάσεων το σχεδιάγραμμα ήταν κάπως έτσι...
Ποια είναι η Κρήτη τελικά; Αυτή που πρώτη μας ήρθε στο μυαλό ή η Κρήτη της βεντέτας, της οπλοκατοχής, των ζωοκλοπών, της αρχαιοκαπηλείας, της πρωτιάς στους ανήλικους πότες, των περιβαλλοντικών εγκλημάτων; Η αλήθεια είναι πως στην αρχή νιώσαμε πολύ άβολα και ψάχναμε να βρούμε τι φταίει. "'Ίσως φταίει η σύγχρονη ζωή και η τεχνολογία" έλεγε ο ένας. "Ίσως οι παλιοί άνθρωποι ήταν πιο αγνοί" έλεγε ο άλλος. "Μπορεί να φταίνε τα λεφτά" έλεγε ένας τρίτος "ή η κρίση" συμπλήρωνε ένας τέταρτος.
Μετά από πολλή κουβέντα και αφού πολλά επιχειρήματα έπεσαν στα θρανία καταλήξαμε πως η Κρήτη είναι όλα, και τα θετικά και τα αρνητικά κι όποιος βλέπει μόνο τη μια πλευρά της δε βλέπει όλη την εικόνα. Σκεφτήκαμε τι θέλουμε να κρατήσουμε από την παλιά "Κρήτη", τι θέλουμε να κρατήσουμε, να πετάξουμε ή να αλλάξουμε από τη σύγχρονη. Ως ενεργοί πολίτες του αύριο θα πρέπει να προσπαθήσουμε να φωτίσουμε και να ενισχύουμε τη θετική πλευρά του τόπου μας και να περιορίσουμε όσο γίνεται την αρνητική. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει αν κλείνουμε τα μάτια σε ό,τι δε μας αρέσει. Καταλήξαμε πως ο μόνος τρόπος για να το πετύχουμε είναι η σωστή παιδεία: αυτή που δίνεται στο σπίτι από την οικογένεια, αυτή που δίνεται στο σχολείο από τους δασκάλους μας αλλά κυρίως αυτή που ο καθένας από εμάς πετυχαίνει από μόνος του όταν διαβάζει, εημερώνεται και προσπαθεί να κάνει το καλύτερο για τον τόπο του και τον εαυτό του. Άλλωστε η Κρήτη είναι και το Ινστιτούτο Έρευνας και Τεχνολογίας (ΙΤΕ) , το Πανεπιστήμιο Κρήτης, η ζωντανή μουσική σκηνή, ο σεβασμός στην παράδοση, τα φεστιβάλ πολιτισμού, τα μνημεία, τα μουσεία της κι ένα σωρό άλλα!
0 Comments
Ένα γράμμα μας περίμενε σήμερα. Σε έναν όμορφο ροζ φάκελο. "Για τη Δ' Τάξη" έγραφε απ' έξω. Μας το έστειλαν λέει από ένα Δίκτυο Τέχνης και Δράσης "Οι άνθρωποι με τα μπαλόνια" . Μπα, εμείς το μόνο δίκτυο που ξέρουμε είναι το διαδίκτυο... Τα μπαλόνια όμως μας κίνησαν το ενδιαφέρον! Τον ανοίξαμε γρήγορα γρήγορα και διαβάσαμε το γράμμα που ταξίδεψε μέσα του. Δεν τα καταλάβαμε όλα με την πρώτη. Οι δασκάλες μας το ξαναδιάβασαν και μας εξήγησαν όσα δεν είχαμε καταλάβει. Ουπς! Το είχαμε ξεχάσει αυτό! Είχε περάσει βλέπετε τόσος καιρός από τη συμμετοχή μας στη δράση "Μια ζωγραφιά για τον Κορυδαλλό" . Αναρωτιέστε πώς νιώσαμε; Χμ, αν γνωρίζετε το ποίημα "Πρωινό άστρο"* που έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος για την κόρη του, τότε ξέρετε πως νιώσαμε. Οι δασκάλες μας είπαν πως αυτό που κάναμε εμείς για τους ανθρώπους αυτούς ήταν σαν να βρίσκονταν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο κι εμείς να τους ανοίξαμε ένα παράθυρο. Δεν μπορούν ακόμη να το ανοίξουν και να βγουν έξω αλλά μπορούν να δουν τον κόσμο, να θυμηθούν τα χρώματα, να νιώσουν ξανά την ελπίδα να ανθίζει μέσα τους και τη δύναμη να κάνουν μια καινούρια αρχή. Τους ευχαριστούμε και τους ευχόμαστε να έχουν δύναμη και κουράγιο μέχρι να βρουν ξανά τον δρόμο τους... * Πρωϊνὸ ἄστροΚοριτσάκι μου, θέλω νὰ σοῦ φέρω τὰ φαναράκια τῶν κρίνων νὰ σοῦ φέγγουν στὸν ὕπνο σου.Κοιμήσου κοριτσάκι. Εἶναι μακρὺς ὁ δρόμος. Πρέπει νὰ μεγαλώσεις. Εἶναι μακρὺς μακρὺς μακρὺς ὁ δρόμος. Τὸ παιδί μου κοιμήθηκε κι ἐγὼ τραγουδάω... Δύσκολα εἶναι, κοριτσάκι, στὴν ἀρχή. Τί νὰ πεῖς, δὲν ξέρεις. Δύσκολα εἶναι στὴν ἀρχή. Γιατὶ δὲν εἶναι, κοριτσάκι, νὰ μάθεις μόνο ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι, ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει. Εἶναι νὰ γίνεις ὅ,τι ζητάει ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου, εἶναι νὰ φτιάχνεις, κοριτσάκι, τὴν εὐτυχία τοῦ κόσμου. Ἄλλη χαρὰ δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις. Νὰ τὸ θυμᾶσαι, κοριτσάκι. Περάσαμε τέλεια σήμερα ( ναι, ναι ξέρουμε... κάθε φορά το ίδιο λέμε...)! Επισκεφθήκαμε ένα από τα ωραιότερα μουσεία της Κρήτης, γίναμε ερευνητές, επιστήμονες, παρατηρητές! Επισκεφθήκαμε τα έγκατα της γης και είδαμε σταλαχτίτες και σταλαγμίτες, σηκώσαμε το βλέμμα στον ουρανό κι απολαύσαμε τους γυπαετούς, τους βασιλαετούς, τους μελισσοφάγους, ξεχωρίσαμε τις κατηγορίες των ζώων και τα διαφορετικά οικοσυστήματα, ανακαλύψαμε παλαιοντολογικούς θησαυρούς με τη σκαπάνη μας, "βουτήξαμε" στο βυθό της θάλασσας, ανακαλύψαμε τα πλούσια οικοσυστήματα και τη βιοποικιλλότητα της Μεσογείου μέσα από παιχνίδια γνώσεων με τα tablets του μουσείου, "ταρακουνηθήκαμε" από δυο φοβερούς σεισμούς στον εξομοιωτή σεισμών και νιώσαμε δέος μπορστά στους δεινόσαυρους! Τι να πρωτοθυμηθούμε! Οι μουσειοπαιδαγωγοί κι οι υπάλληλοι του μουσείου ενθουσιάστηκαν μαζί μας όσο κι εμείς μ' εκείνους. Με άριστα το 10, εμείς τους βάλαμε και 11 και 15 και 20! Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης είναι ένα από τα πιο όμορφα και ενδιαφέροντα μουσεία του τόπου μας και ποτέ μια επίσκεψη δε φτάνει καθώς συνέχεια ανανεώνεται κι έχει φρέσκιες ιδέες , νέα προγράμματα, καλοκαιρινά εργαστήρια και τόσα άλλα. Είμαστε πολύ περήφανοι για τη δραση του.
Συντονιστείτε στην ιστοσελίδα του για να σχεδιάσετε την επόμενή σας επίσκεψη! Κλικ στην εικόνα! Αφού τελειώσαμε το μάθημα της Γεωμετρίας, η Ευαγγελια μας είπε στενοχωρημένη πως δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι το τετραγωνικό μέτρο. Της προτείναμε να φτιάξει ένα μόνη της κι αν ακόμη δεν μπορεί να το καταλάβει, να της το εξηγήσουμε ξανά! Έβαλαν κι οι φίλες της ένα χεράκι και δε χρειάστηκε να μας ξαναρωτήσει! Ο Γιάννης στο σπίτι προχώρησε ακόμη παραπέρα! Με τη βοήθεια του μπαμπά του μας έφτιαξαν ένα πτυσόμενο τετραγωνικό μέτρο για να μην πιάνει και χώρο!
Μας αρέσουν πολύ οι ιστορίες μυστηρίου αλλά και η αρχαιολογία και η Ιστορία. Αποφασίσαμε να διαβάσουμε τη "Μυστική Αποστολή-Το χαμένο ημερολόγιο του παππού" της συγγραφέα Μαρίας Δασκαλάκη που συνδυάζει και τα τρία! Έχει 13 κεφάλαια και για να διαβάσουμε και να συζητήσουμε κάθε κεφάλαιο χρειαζόμαστε μία ώρα περίπου. Υπολογίσαμε λοιπόν πως μας χρειάζονται 14 ώρες φιλαναγνωσίας ή ένας μαραθώνιος ανάγνωσης δυόμισι εργάσιμων ημερών (σαϊνια και στα Μαθηματικά). Φύγαμε!
Το βιβλίο μας μεταφέρει στη σημερινή αλλά και στην αρχαία Ελεύθερνα, μια πόλη της αρχαίας Κρήτης. Το ενδιαφέρον με την Ελεύθερνα είναι πως δεν είναι μινωική αλλά ιδρύθηκε από τους Δωριείς τον 9ο αιώνα.
Στον αρχαιολογικό χώρο της Ελεύθερνας γίνονταν ανασκαφές από τον αρχαιολόγο Νίκο Σταμπολίδη και την ομάδα του τα τελευταία τριάντα χρόνια και έφεραν στο φως σημαντικά ευρήματα με κυριότερη τη Νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας. Εκεί βρίσκεται πλέον το Αρχαιολογικό Μουσείο της Ελεύθερνας από το 2015.
Κεφάλαιο 1ο
Γνωρίζουμε τους πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, την Αριάνθη και τον Δημήτρη καθώς και τη Δανάη, τη θεία τους, που είναι αρχαιολόγος και συμμετείχε από φοιτήτρια στις ανασκαφές του καθηγητή Νίκου Πατμανίδη. Ο Νίκος Πατμανίδης είναι μυθιστορηματικό πρόσωπο πίσω από το οποίο κρύβεται ο καθηγητής Νίκος Σταμπολίδης.
Κάποιοι, όταν επισκέπτονται έναν αρχαιολογικό χώρο, βλέπουν απλά πέτρες. Κάποιοι άλλοι, αφουγκράζονται τον τόπο, κλείνουν τα μάτια για να νιώσουν το αόρατο νήμα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, παρατηρούν, ψάχνουν, ρωτούν, ερευνούν σαν τη Δανάη και τον καθηγητή.
Μαζί τους επισκεπτόμαστε τη Νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας και αφουγκραζόμαστε τα μυστικά της. Ο Δημήτρης ακούγοντας όλα τούτα τα θαυμαστά ήδη το έχει μετανοιώσει που έχασε τα εγκαίνια του μουσείου επειδή θεώρησε πως θα ήταν βαρετά!
Μα τι είναι η νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας;
Τα οστά ενός αγοριού δώδεκα χρόνων που έζησε και έπαιξε σ΄αυτά τα μέρη χιλιάδες χρόνια πριν, μας εντυπωσίασε. Κι ακόμη περισσότερο πως σ' έναν τάφο διπλανό αλλά μεταγενέστερο βρέθηκαν τα οστά ενός σκύλου, του αγαπημένου του συντρόφου ίσως... Αμέσως μας ήρθαν στο μυαλό εικόνες από την περσινή χρονιά: το "Προσφυγάκι", το βοσκόπουλο με το κουταβάκι του που βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας αλλά και τα οστά του αλόγου που βρέθηκε θαμμένο δίπλα στον ιππέα του, που είδαμε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.
Μιλήσαμε για τους τρεις τρόπους ταφής και τις ταφικές συνήθεις της εποχής, θυμηθήκαμε όσα γνωρίσαμε πέρυσι από την Ιλιάδα του Ομήρου αλλά και για τον τρόπο που θάβονται και κηδεύονται οι άνθρωποι σήμερα, στην Ελλάδα και όχι μόνο.
|
Οι δράσεις της ΤετάρτηςΝα ΄μαστε πάλι εδώ! Με την ίδια όρεξη και το ίδιο κέφι να μάθουμε παίζοντας και να παίξουμε μαθαίνοντας! Archives
June 2018
Categories |
Γραμματομαζώματα... αριθμοσκορπίσματα