Ταξιδεύουμε μαζί δυο χρόνια τώρα, μαθαίνουμε, μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, μοιραζόμαστε, θυμώνουμε, μαλώνουμε, αγκαλιαζόμαστε. Κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος σε δάκρυα μόνο μετριέται το άνοιγμά του... δάκρυα χαράς, δάκρυα λύπης. Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε όλους για τις όμορφες και τις δυσκολες στιγμές που περάσαμε ... Πρώτα απ' όλα τα ξεχωριστά παιδιά μας, τους μικρούς μας μεταξοσκώληκες που δε θα αργήσει η μέρα που θα μεταμορφωθούν σε υπέροχες πεταλούδες. Να τους πούμε να μη βιάζονται, κάθε παιδί κι άλλο κουκούλι, κάθε κουκούλι κι άλλο ρολόι... Έπειτα να ευχαριστήσουμε μέσα από την καρδιά μας τους γονείς των παιδιών μας που σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, που στέκεται ο ένας απέναντι στον άλλον, εκείνοι στάθηκαν δίπλα μας με εμπιστοσύνη και κατανόηση, με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά... Τέλος να ευχαριστήσουμε όλους τους υπέροχους συναδέλφους μας αναπληρωτές και ειδικοτήτων που συνεργάστηκαν μαζί μας, που μοιράστηκαν την τρέλα και τα όνειρά μας... Το ταξίδι μας κλείνει με έναν κύκλο, ακριβώς όπως ξεκίνησε... Να έχετε ένα όμορφο καλοκαίρι και μια ακόμη πιο όμορφη ζωή! Οι δασκάλες της τάξης Ελευθερία Καλούδη και Αναστασία Κουρτικάκη Τά στοιχειώδη
Τό φῶς γιά νά βλέπω καί ν’ ἀγαπῶ τό βρίσκω παντοῦ: Στό λίγο ψωμί, στοῦ βουνοῦ τή γυμνότητα, στό λουλούδι τῆς γλάστρας, στό νερό τῆς πηγῆς, στό γιομάτο εὐγένεια ἀεράκι πού ἔρχεται καί θωπεύει τήν κούραση τῶν χεριῶν μου, στό λίγο ἐχέμυθο φῶς τοῦ σπιτιοῦ μου τή νύχτα, στήν παρουσία τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου πού προχωρεῖ στό ἀντικρυνό πεζοδρόμιο, στό ἄξαφνο ἔγχρωμο βεγγαλικό τῆς φωνῆς ἑνός παιδιοῦ πού δέν φαίνεται. ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (2ος τόμος) ενότητα ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
0 Comments
Δε μαζευόμαστε πια στην τάξη, είναι γεγονός. Ποιος είπε όμως πως για να γίνει μάθημα χρειάζεται οπωσδήποτε μια τάξη; Την ώρα των Εικαστικών ο κύριος Γιώργος μας έβγαλε έξω για να ζωγραφίσουμε και να κατανοήσουμε πόσο διαφορετικό είναι να ζωγραφίζεις έξω ό,τι βλέπεις εκείνη τη στιγμή και με φυσικό φως απ' ότι να ζωγραφίζεις στο εργαστήριο ό, τι θυμάσαι πως είδες ή ένιωσες. Στ' αλήθεια είχε δίκιο! Γι' αυτό άλλαξε τόσο πολύ ο τρόπος που ζωγράφιζαν οι άνθρωποι όταν φτιάχτηκαν οι συνθετικές μπογιές που είχαν μεγαλύτερη αντοχή και ευκολία στη χρήση τους. Μπορούσε ένας ζωγράφος να τις πάρει μαζί με το καβαλέτο του και να μείνει έξω ζωγραφίζοντας όση ώρα ήθελε. Μας ήρθε αμέσως στο νυαλό η εικόνα του Βαν Γκογκ με στερεωμένα αναμμένα κεριά στο καπέλο του να προσπαθεί να αποτυπώσει τον έναστρο ουρανό... Η ζωγραφική στη φύση σε κάνει πιο παρατηρητικό. Θέλεις να ψάξεις για τις λεπτομέρειες σαν να κοιτάζεις τα πάντα με άλλα μάτια κάτω από έναν μεγεθυντικό φακό. Έτσι καταφέρνεις να αυτοσυγκεντρωθείς, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο. Εμείς όμως τα καταφέραμε γιατί την προηγούμενη μέρα είχαμε ακονίσει τη συγκέντρωσή μας όσο χαλαρώναμε στον κήπο, πριν μπούμε στην αίθουσα του τσαγιού. Δεν το πιστεύαμε πως υπήρχαν τόσοι θησαυροί στην αυλή του σχολείου που μας περίμεναν να τους ανακαλύψουμε! Στο διάλειμμα τρέξαμε να βρούμε τη δασκάλα μας και της ζητήσαμε "να βγει έξω για να της δείξουμε κάτι όμορφο". Εκείνη μας κοίταξε ξαφνιασμένη χωμένη πίσω από ένα βουνό από χαρτιά και εκκρεμότητες και μας είπε "Δεν μπορώ! Πνίγομαι στη δουλειά!" Καθώς φεύγαμε έτρεξε πίσω μας για να μας προλάβει και μας είπε πως θυμήθηκε κάτι που περιγράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του "Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά" και πως δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία να δει κάτι όμορφο. Η δουλειά θα έμενε εκεί να την περιμένει... «Μια μέρα, στο Βερολίνο, έλαβα ένα τηλεγράφημα: «Εύρον πρασίνην πέτραν ωραιοτάτην, ελθέ αμέσως, Ζορμπάς»… «Όμως δεν έφυγα* δεν τόλμησα πάλι. Δεν μπήκα στο τρένο, δεν ακολούθησα, τη θεικιά θηριώδη μέσα μου κραυγή, δεν έκαμα μια γενναία παράλογη πράξη. Ακολούθησα τη μετρημένη, κρύα, ανθρώπινη φωνή του λογικού. Και πήρα την πένα κι έγραψα του Ζορμπά και του ξηγούσα… Κι αυτός μου αποκρίθηκε: «Είσαι, και να με συμπαθάς, αφεντικό, καλαμαράς. Μπορούσες και συ, κακομοίρη, μια φορά στη ζωή σου να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα και δεν την είδες. Μα το Θεό, κάθουμουν κάποτε, όταν δεν είχα δουλειά, κι έλεγα με το νου μου: «Υπάρχει, δεν υπάρχει Κόλαση;» Μα χτες που έλαβα το γράμμα σου, είπα: «Σίγουρα πρέπει να υπάρχει Κόλαση για μερικούς καλαμαράδες». Νίκος Καζαντζάκης: «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» Αλήθεια, κοιτάξτε τι θα 'χανε αν δε μας ακολουθούσε!
Ότι ταξιδεύουμε εδώ και καιρό τώρα στην Ιαπωνία με τον Νίκο Καζαντζάκη, το γνωρίζετε. Καθώς το ταξίδι φτάνει στο τέλος του, δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε να παραβρεθούμε σε μια τελετή τσαγιού, ενός από τα πιο σημαντικά και χαρακτηριστικά στοιχεία της ιαπωνικής κουλτούρας.
Μπορείτε κι εσείς να πιείτε το τσάι σας μαζί μας. Ως οικοδεσπότες υποσχόμαστε πως θα σας χαρίσουμε μια μοναδική εμπειρία... αρκεί μόνο να σκύψετε για να περάσετε το χαμηλό πορτάκι της αίθουσας του τσαγιού, να έχετε αφήσει έξω τα παπούτσια σας μαζί με ό, τι σας προβληματίζει, σας κάνει να νιώθετε δυσάρεστα, να θυμώνετε ή να γκρινιάζετε. Μην ξεχάσετε να ξεπλύνετε τα χέρια σας και στο στόμα σας με νερό, από τις άσχημες πράξεις, τις σκέψεις και τα λόγια. "Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν" όπως θα λέγαμε εμείς... Είναι σημαντικό να μπείτε στην αίθουσα καθαροί, με ανοιχτό το μυαλό και την καρδιά . Κάθε τελετή τσαγιού έχει ένα θέμα. Το δικό μας ήταν τα δυο υπέροχα χρόνια που περάσαμε μαζί σαν μια μεγάλη (πολύ μεγάλη είναι η αλήθεια) οικογένεια. Καλεσμένοι μας μαζί με όλους εσάς οι αγαπημένοι μας δάσκαλοι που μας συντρόφεψαν σ' αυτό το ταξίδι: Ο κύριος Θέμης της Μουσικής , ο κύριος Γιώργος των Εικαστικών και η κυρία Ελένη των Αγγλικών, η διευθύντρια του σχολείου μας, η κυρία Χρύσα, που ήταν εκεί κάθε φορά που τη χρειαστήκαμε. Στη δική μας τοκονόμα τα λόγια που μας ενέπνευσαν ήταν εκείνα του μεγάλου μας Δασκάλου, του Sensei Νίκου Καζαντζάκη "Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας!" Πάρτε τρεις βαθιές ανάσες κι ακολουθήστε μας! Έχετε ακούσει όπερα; Εμείς όταν πρωτακούσαμε τη "Madame Butterfly" του Giacomo Puccini με ερμηνεύτρια τη Μαρία Κάλλας κρυφογελούσαμε και αναρωτιόμαστε τι ήταν αυτές οι τσιρίδες.
Μεχρι να τελειώσει η άρια όλοι είχαμε σοβαρευτεί και κάποιοι είχαμε αφεθεί να ταξιδέψουμε καβάλα στις νότες και τη μαγική φωνή της ερμηνεύριας. Όταν διαβάσαμε πια και το βιβλίο και μάθαμε όλη την ιστορία η γνώμη μας άλλαξε τελείως! Γι' άλλη μια φορά συνειδητοποιήσαμε πόσο διαφορετικά μας φαίνονται κάποια πράγματα όταν τολμάμε να τα γνωρίσουμε, να τα κατανοήσουμε, να συναισθανθούμε... Η πρόβλεψη της δασκάλας ήταν πως δύο μέρες θα ήταν αρκετές για να ασχοληθούμε με το έργο. Τη διαψεύσαμε για άλλη μια φορά! Οι προβληματισμοί μας και οι συζητήσεις μας δεν έχουν τέλος. Η χρονιά έφτασε στο τέλος της κι εμείς παρακαλάμε για λίίίγο ακόμα... Για να μας ακολουθήσετε και να μας παρακολουθήσετε, κάντε κλικ στην εικόνα! |
Οι δράσεις της ΤετάρτηςΝα ΄μαστε πάλι εδώ! Με την ίδια όρεξη και το ίδιο κέφι να μάθουμε παίζοντας και να παίξουμε μαθαίνοντας! Archives
June 2018
Categories |
Γραμματομαζώματα... αριθμοσκορπίσματα