Δε μαζευόμαστε πια στην τάξη, είναι γεγονός. Ποιος είπε όμως πως για να γίνει μάθημα χρειάζεται οπωσδήποτε μια τάξη; Την ώρα των Εικαστικών ο κύριος Γιώργος μας έβγαλε έξω για να ζωγραφίσουμε και να κατανοήσουμε πόσο διαφορετικό είναι να ζωγραφίζεις έξω ό,τι βλέπεις εκείνη τη στιγμή και με φυσικό φως απ' ότι να ζωγραφίζεις στο εργαστήριο ό, τι θυμάσαι πως είδες ή ένιωσες. Στ' αλήθεια είχε δίκιο! Γι' αυτό άλλαξε τόσο πολύ ο τρόπος που ζωγράφιζαν οι άνθρωποι όταν φτιάχτηκαν οι συνθετικές μπογιές που είχαν μεγαλύτερη αντοχή και ευκολία στη χρήση τους. Μπορούσε ένας ζωγράφος να τις πάρει μαζί με το καβαλέτο του και να μείνει έξω ζωγραφίζοντας όση ώρα ήθελε. Μας ήρθε αμέσως στο νυαλό η εικόνα του Βαν Γκογκ με στερεωμένα αναμμένα κεριά στο καπέλο του να προσπαθεί να αποτυπώσει τον έναστρο ουρανό... Η ζωγραφική στη φύση σε κάνει πιο παρατηρητικό. Θέλεις να ψάξεις για τις λεπτομέρειες σαν να κοιτάζεις τα πάντα με άλλα μάτια κάτω από έναν μεγεθυντικό φακό. Έτσι καταφέρνεις να αυτοσυγκεντρωθείς, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο. Εμείς όμως τα καταφέραμε γιατί την προηγούμενη μέρα είχαμε ακονίσει τη συγκέντρωσή μας όσο χαλαρώναμε στον κήπο, πριν μπούμε στην αίθουσα του τσαγιού. Δεν το πιστεύαμε πως υπήρχαν τόσοι θησαυροί στην αυλή του σχολείου που μας περίμεναν να τους ανακαλύψουμε! Στο διάλειμμα τρέξαμε να βρούμε τη δασκάλα μας και της ζητήσαμε "να βγει έξω για να της δείξουμε κάτι όμορφο". Εκείνη μας κοίταξε ξαφνιασμένη χωμένη πίσω από ένα βουνό από χαρτιά και εκκρεμότητες και μας είπε "Δεν μπορώ! Πνίγομαι στη δουλειά!" Καθώς φεύγαμε έτρεξε πίσω μας για να μας προλάβει και μας είπε πως θυμήθηκε κάτι που περιγράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του "Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά" και πως δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία να δει κάτι όμορφο. Η δουλειά θα έμενε εκεί να την περιμένει... «Μια μέρα, στο Βερολίνο, έλαβα ένα τηλεγράφημα: «Εύρον πρασίνην πέτραν ωραιοτάτην, ελθέ αμέσως, Ζορμπάς»… «Όμως δεν έφυγα* δεν τόλμησα πάλι. Δεν μπήκα στο τρένο, δεν ακολούθησα, τη θεικιά θηριώδη μέσα μου κραυγή, δεν έκαμα μια γενναία παράλογη πράξη. Ακολούθησα τη μετρημένη, κρύα, ανθρώπινη φωνή του λογικού. Και πήρα την πένα κι έγραψα του Ζορμπά και του ξηγούσα… Κι αυτός μου αποκρίθηκε: «Είσαι, και να με συμπαθάς, αφεντικό, καλαμαράς. Μπορούσες και συ, κακομοίρη, μια φορά στη ζωή σου να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα και δεν την είδες. Μα το Θεό, κάθουμουν κάποτε, όταν δεν είχα δουλειά, κι έλεγα με το νου μου: «Υπάρχει, δεν υπάρχει Κόλαση;» Μα χτες που έλαβα το γράμμα σου, είπα: «Σίγουρα πρέπει να υπάρχει Κόλαση για μερικούς καλαμαράδες». Νίκος Καζαντζάκης: «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» Αλήθεια, κοιτάξτε τι θα 'χανε αν δε μας ακολουθούσε!
0 Comments
Leave a Reply. |
Οι δράσεις της ΤετάρτηςΝα ΄μαστε πάλι εδώ! Με την ίδια όρεξη και το ίδιο κέφι να μάθουμε παίζοντας και να παίξουμε μαθαίνοντας! Archives
June 2018
Categories |
Γραμματομαζώματα... αριθμοσκορπίσματα